bron: tegelizr.nl/MW
Sinds Linda de Mol in bikini op de voorpagina van haar eigen blad Linda is gaan staan, moeten we nogal eens horen hoe dapper dat van haar is. Omdat je duidelijk ziet dat haar lichaam bepaald niet super strak is. En dat loopt des te meer in het oog omdat ze duidelijk ook de jongste niet meer is.
Dus op het eerste gezicht lijkt het best dapper want lezers van het soort bladen dat bikinifoto’s op de cover plaatst zijn iets anders gewend dan type Linda. Jonge meiden met strakke lijven namelijk. Lezers van zulke bladen had je met het lijf van Linda behoorlijk aan het schrikken kunnen maken. Maar zo’n blad is Linda helemaal niet. Dus de lezers zijn ook anders.
De meeste Lindalezeressen zijn zelf ook allang geen strakke jonge meiden meer. Aan de reacties te oordelen waren ze dan ook allerminst geschokt door Linda’s onthullingen. Eerder opgetogen! Het spreekwoord: ‘gedeelde smart is halve smart’, zou een enorm understatement zijn. Het was een feest van herkenning!
Er een feestje van maken, dat was duidelijk Linda’s (vrouw en blad) bedoeling. Een feestje met een motto: Body Positivity! Het idee promoten dat elk lichaam mooi is. Of goed. Je komt het allebei tegen. Terwijl het twee verschillende dingen zijn. Mooi gaat over esthetisch genot, wat goed is ligt op het morele en gezondheidsvlak. Sommige adepten van Body Positivity lijken er geen verschil tussen te maken.
Helaas moet ik Linda’s feestje een beetje gaan bederven. Niet elk lichaam is mooi! Of goed. Sommige lichamen zijn mooier dan andere. Of beter. Vaak allebei. Er is wel een verband. Dus zo positief is Body Positivity niet.
Eerst maar eens over mooi! Mensen gaan niet over hun eigen gevoel voor esthetiek, daar gaat de natuur over. Wat we mooi vinden aan een ander mens is waar we opgewonden van raken. Opwinding leidt tot seks en seks tot nageslacht. Zo heeft de natuur het geregeld. Om de soort in stand en de evolutie op gang te houden.
Dus zijn we geprogrammeerd om jonge mensen mooi te vinden, met hun jonge lichamen in perfecte staat die nog heel lang mee kunnen. Want dat nageslacht moet ook nog grootgebracht en opgevoed worden tot ze voor zichzelf kunnen zorgen. En op hun beurt nageslacht te produceren.
Linda de Mol zou best een hele stoet kindermeisjes (of -jongens) kunnen betalen om haar kind groot te brengen als ze het zelf niet meer kan. Maar een kind baren is zonder interventies van ingrijpende aard is allang geen optie meer.
Dat feit constateert iedere man (ook die zonder kinderwens) die Linda’s foto op de cover van het gelijknamige blad ziet staan feilloos met zijn reptielenbrein. Hij pakt meteen de Playboy.
Dat ligt niet alleen aan haar leeftijd, haar overgewicht is een kwestie apart. Ook iets waar je in de natuur niet ver mee komt. Dus bepaalt de natuur dat wij dat niet mooi vinden. Dat over overgewicht net zo weinig goeds te vertellen valt als over de jaren die maar blijven aantellen (ouder worden loopt tenslotte altijd verkeerd af) is eenvoudig te te beredeneren, maar het kan veel simpeler.
Omdat overgewicht ongezond is komt het bij dieren in de natuur vrijwel niet voor. Je ziet het alleen bij mensen die om optimaal te functioneren niet afhankelijk zijn van hun lijf. En bij hun huisdieren.
Ik had ooit een dikke buurvrouw. Met een dikke hond en dikke katten. En toen ze vijf weken voor mijn kat gezorgd had tijdens mijn vakantie, was die ook dik. Dik worden is in tegenstelling tot ouder worden niet iets wat je overkomt (op die huisdieren na dan).
In de natuur geldt less is more, zowel qua leeftijd als qua kilo’s (al is er natuurlijk een ondergrens). Zelfs als we geen kinderwens hebben. Waar de natuur niet blij mee is, maar wat wel verstandig is. Maar dat terzijde.
Body Positivity is dus zoiets als een truc om de problemen niet aan te hoeven pakken. Door van het probleem de oplossing te maken. Het is alleen niet zo’n goede.
