Koffie dus (bron: FvM).
Naast mij aan een tafeltje, op het terras, zit een man van een jaar of veertig. Koffie voor zijn neus. Hij kijkt er chagrijnig naar.
Even later gaat een vrouw van een jaar of dertig naast hem zitten. Blond. Ja, nee! Nu niet meteen die versleten clichés erop loslaten, want ze kan het haar geverfd hebben, ja! En ik heb geen zin in binnenstormende discriminatie-eskaders.
Ze legt een cd van Anouk voor zich op het tafeltje.
’Gaat u mij koffie aanbieden?,’ vraagt zij na een minuut of twee aan de man.
‘Nee, ’ antwoordt hij afstandelijk. ‘Ik heb even geen zin in vrouwen met relatieprobleem-gedoe. Want dat komt eraan. Dat weet ik nu al. Zo’n type ben jij.’
‘Mooi is dat!,’ zegt de vrouw. ‘Dat u dat zo kan zien.’
‘Ja ziet u,’ vervolgt zij onverstoorbaar, ‘ ik kom net uit New York waar ik acht maanden heb gezeten. Hard gewerkt en zo. Geen tijd voor een man. Raar toch? Na acht maanden bent u mijn eerste man hier, haha. Knap bent u niet, maar het kan er mee door, na acht maanden droogstaan. En u?’
‘Ik heb in geen jaren een man gehad,’ antwoordt de man bloedserieus.
‘Even serieus,’ zegt de vrouw.
‘Dat ben ik…’
‘Oké, maar biedt u mij nu iets aan of moet ik u iets aanbieden?’
‘Doe nog maar een koffie, maar niet die ipads van de Senseo maffia,’ zegt de man na enige aarzeling, wijzend op de koffie op zijn tafeltje.
‘ipads?,’ vraagt de vrouw verbaasd. ’Dat heet toch gewoon koffiepads?’
‘Dan loopt je achter. Tegenwoordig zetten wij in dit land overal een i voor als er geluid uit komt.’
Ze kijkt hem wantrouwend aan, kennelijk onzeker of hij wèl of niet goed snik is.
‘Dat zal best,’ zegt ze eindelijk. Maar die koffiepads maken toch geen geluid?’
‘O nee?, heb je dat gerochel van die Senseo-apparaten wel eens gehoord als je een kop koffie maakt? Dat lijkt toch precies op het doodsgerochel van een, ik noem maar eens wat, Anouk in concert? En buiten dat, die ipads worden geleverd in gelaagd pleepapier. Nee, dank je wel.’
De vrouw staat boos op, pakt haar cd van Anouk van de tafel, en hoest zonder haar elleboog te gebruiken.
In gedachten zie ik miljarden aerosolen met, op Ab Osterhaus, gelijkende grijnzende smoelen op mij af kolken. De vrouw beent beledigd het terras af. Achteraf toch echt blond dus.
De man kijkt haar na, zucht en zegt: ‘Van dit soort wijven word ik dus heel erg despresso.’
Hij moet er niet eens om lachen.
Ik ook niet, na enig nadenken…
