Carmiggelt (fotobron: Rob Mieremet – Wikipedia CC0)
Op de receptie werd ik voorgesteld aan een dame wier goed gelukte gestalte mijn ‘aangenaam’ iets dubbelzinnigs gaf.
Zo! En dan moet het stukje nog beginnen.
‘Vergeet het maar’, heet de bundel van Simon Carmiggelt die ik hier heb liggen.
De jaren ‘60. Carmiggelt leest aan het eind van de VARA tv-avond een van zijn Kronkels. Vaak over ontmoetingen met slordige figuren op locaties waar koning alcohol een hoofdrol speelt.
Jeneverkelkjes, oude sigarenrook, doorweekte bierviltjes en een tochtvlaag als de deur van het café open waait en een nieuw stuk wrakhout naar binnen spoelt.
Stapvoets begeleid door Duke Ellington’s ‘In a sentimental mood’, lijkt het in zijn
werk altijd december. Stilistische hoogstandjes, ook als je ze leest met de stress van nu.
Ragfijne tekeningen van menselijk leed en onvermogen.
Ik lees de stukjes met in mijn hoofd de stem van de schrijver die sleept en schuurt langs tochtige straathoeken en druipende lantaarnpalen. Onderweg naar een eenzaam huis of een lekkend huwelijk.
Dat laatste overkwam ook hem. Met helden loopt het altijd anders af dan je zou willen. Dat vergeet ik maar…
.jpg){kind=link}
Eén van de beste schrijvers van Nederland. Ik ben liefhebber.