Afbeelding van Pana Kutlumpasis via Pixabay
Vorige week zag ik bij Op1 een man die boekjes schreef. Bouquet romans en daar gaan er miljoenen per jaar van over de toonbank. Hij had er dit jaar alweer drie af, geen grote literatuur, meer lettersnacks voor de massa, maar toch, miljoenen!
Hoewel van nature begiftigd met een gezond intellectueel dedain voor het genre, begon de wet van de grote getallen bij me in te dalen. En zoals dat gaat, tijdens het rinkelen van de kassa verdwijnen bedenkingen als sneeuw voor de zon.
Dat kon ik ook, dacht ik.
Natuurlijk even rekening houden met de vaste ingrediënten:
1. Een blonde onschuldige lieverd en een donkerharige verraderlijke bitch
2. Een trouwe goedhartige doorsnee lobbes en een oogverblindend knappe steenrijke engerd,
maar dat wordt later duidelijk.
3. Een exotische locatie met veel zon en bling-bling.
4. Erotische betrekkingen van diverse aard, besmuikt gesuggereerd, geen viezigheid of rare standjes. Wel brandende hartstocht waartegen geen verzet mogelijk is.
5. Gevaar voor lijf en leden, maar redding is nabij. Vooral door de lobbes uit punt 2.
6. Een catharsis waarin de blonde beseft hoe waardevol en bevredigend ‘gewone’ liefde kan zijn.
Ook al zijn er tegenslagen in het leven. Belangrijk voor de gemoedsrust van de lezeressen, dat ze niet het gevoel krijgen zelf een K. leven te leiden. ( ook geen schuttingwoorden)
7. Als toetje het vermoeden van een liefdesbaby, door beiden gewenst en met romantisch conceptie vooraf. Hoewel het nooit meer zo was als met de knappe boef uit punt 2.
8. Rekening houden met #metoo, klimaat, racisme, mondkapjes en Covid-19. Wel eigentijds, maar niet té. Zo mag de hoofdpersoon wel een parttime baantje, maar geen leidinggevende functie hebben. Mag ze wel charmant van zich afbijten, maar weet ze ook haar mond te houden.
Nou aan het werk dan maar. Een per week moet lukken.
Mocht u nog extra elementen of verhaallijnen toe willen voegen.
Ik rammel het er wel doorheen.
Voorproefje van ‘Liefde in Dubio’ (of zal ik er Dubaio van maken?)
Wat een heerlijke dag. Lieselot van Bergen deed de deur van Uitzendbureau ‘Tempo Doeloe’ zachtjes achter zich dicht en zwaaide nog even naar haar collegaatje Wendy die vandaag tot haar spijt kantoordienst had.
Voordat ze op de gereed staande bedrijfsscooter stapte trok ze de hemelsblauwe kokerrok strak over haar billen. Als je eenmaal zat had de stof de neiging op te kruipen en aan dat soort bekijks onderweg had ze geen behoefte. Met een hagelwitte blouse onder het getailleerde jasje met het bekende Logo van de zaak voelde ze zich op en top een aspirant werkbemiddelaar.
Alleen die vreselijke helm waar haar paardenstaart zo hinderlijk onderuit wapperde kon ze wel schieten. Lieselot startte de motor en gaf voorzichtig gas.
Ik overweeg ook een aparte serie voor senioren op te zetten. Die hebben veel tijd om te lezen en willen ook weleens wat.
Laterrr!
De vrouw mag vooral niet iets voorstellen want ….
(Ik vraag me af waarom)
dan denkt het lezerspubliek dat het om een transsexueel gaat….