Bron: http://hmd.plaatjesgenerator.nl
Zoon is gediagnosticeerd met McDD.
Dat betekent onder andere dat zijn emoties altijd extreem zijn. Hij is niet vrolijk, Zoon is manisch. Boos wordt blind van woede, verdrietig uit zich in een zware depressie. Daarbij kan zijn gemoedstoestand binnen een nanoseconde wisselen. Dat is een beetje de basis van McDD.
Ik ben best een beetje jaloers op Zoon.
Dat komt omdat ik gediagnosticeerd ben met PTSS. Voor mij betekent dat ik behoorlijk veel moeite heb met het tonen van emoties.
Zoon duwt zijn hoofd in de schoot van zijn moeder als hij het even zwaar heeft. Als ik het moeilijk heb, trek ik mij terug. Hij kan alle verdriet uit zijn systeem huilen. Tranen met tuiten, en hij stopt pas met lekken als hij getroost is.
Ik huil alleen stiekem, als niemand in dezelfde ruimte is.
En als Zoon boos wordt, dan gooit hij alle frustratie eruit. Met zijn gevloek lijkt hij net een dokwerker. Maar na een kwartier is hij het kwijt. Ik niet. Nooit.
Bij mij ettert de woede binnen in mij, als een dikke laag lava. Tot de woede naar de uitgang gestuwd wordt, en ik bijzonder onredelijk word.
Afbeelding van OpenClipart-Vectors via Pixabay
Op het moment heb ik veel last van mijn PTSS en daarom kan ik niet écht vrolijk zijn.
Als we bijvoorbeeld met het hele gezin naar een pretpark gaan, dan veins ik vrolijkheid. Maar ik kan nergens écht van genieten. Zo’n dag gaat als een soort waas aan mij voorbij. Het is me te druk, te groots, te massaal.
Zoon vindt drukte ook rampzalig, maar hij laat zich niet van de wijs brengen.
Hyper huppelt hij richting de verschillende achtbanen en hij zingt luidkeels alle liedjes in het park mee.
Ik zie Zoon intens genieten, ondanks zijn McDD. En daar kan ik best jaloers op zijn. Dat plezier, dat zou ik graag weer eens willen beleven. Ook al heb ik PtSS.
McDD is een bitch. Die emoties in extremen kunnen een behoorlijke last zijn.
Maar ze kunnen ook jaloersmakend prachtig zijn.
Lees hier meer blogs over McDD.
