Bron: Pexels
Het belangrijkste filmprijzeninstitituut gaat op de schop. Wil een film in de toekomst kans maken op de Oscar voor de Beste Film, dan zal deze aan een hele trits nieuwe criteria moeten voldoen. Zo maakte The Academy of Motion Picture Arts and Sciences deze week bekend. Zo moet er vanaf 2024 meer rekening worden gehouden met diversiteit, willen de makers in aanmerking komen voor het felbegeerde gouden beeldje.
Het gaat daarbij onder meer om percentages en aantallen wat betreft de vertegenwoordiging van allerlei mensen. Blanke mensen, donkere mensen, Aziatische mensen, vrouwelijke mensen, gehandicapte mensen en mensen die zich voelen aangetrokken tot andere mensen, al dan niet behorend tot hetzelfde, een ander of een onzijdig geslacht. Zo zal minstens het hoofdpersonage of een van de belangrijkste bijrollen moeten worden vertolkt door iemand een ondervertegenwoordigde raciale groep (Aziatisch, Latino, zwart, Arabisch, Pacifisch), net als minstens 30% van de gehele cast en crew.
Deze nieuwe regels gelden voor alles en iedereen, zowel voor als achter de schermen. Een mooi en nobel streven, dat in soortgelijke vormen regelmatig ter sprake komt. Iedereen naar proportie evenredig vertegenwoordigd in deze boeiende industrie: top idee. Goed dat iedere acteur, gaffer, productiemedewerker of koffiehaler een kans krijgt op de filmset. Maar is het ook logisch?
Bron: Pixabay.com
Stel, je maakt een indringende film over een amoureuze relatie tussen twee oorspronkelijke bewoners van Amerika. Indianen, zogezegd. De film speelt zich af rond pakweg 1600 – vóór de komst van Europeanen naar de Amerikaanse binnenlanden – en tegen een prachtige setting van ongerepte Noord-Amerikaanse natuur. Het script is geniaal, het scenario pakkend subliem en de dialogen zijn van hoog niveau. Een schitterend twee uur durend epos vol liefde, avontuur en intrige, gestoeld op een cultureel-historisch toneel. Prachtig niet?
Het zou de beste film ter wereld kunnen zijn, maar een Oscarnominatie zit er waarschijnlijk niet in. Want probeer maar eens een Afrikaan, een Duitser, een Chinees en een Hawaiiaan in een rolstoel in dat verhaal te fietsen.
En stel dát het wel lukt, probeer dan het verhaal maar eens geloofwaardig te houden. En om het nog lastiger te maken: de nieuwe richtlijnen stellen tevens dat de hoofdlijn van het verhaal moet gaan over vrouwen, een raciale of etnische groep, LGBTQ+ of mensen met een lichamelijk beperking. Tja, zo creëer je natuurlijk wel een klein speelveld voor je films.
Een mooi streven van dat instituut, maar logisch is het niet. Bovendien is het niet aan The Academy of Motion Picture Arts and Sciences om dit te bewerkstelligen. Zij zouden films moeten beoordelen op kwaliteit, op verhaal, op vermaak. Niet of er wel een juiste raciale mix aanwezig is. Het zijn de prestaties die tellen, zou je zeggen. Geef dus blijk van een goede motion score, voor geweldig camera- en montagewerk en bekroon het beste acteerwerk. Wat we nu gaan krijgen, is dat er in pretentieuze films om de haverklap een excuusgehandicapte of geforceerde travestiet naar voren wordt geschoven.
Het is de teloorgang van een goede film, die de aandacht niet meer vol op het verhaal focust, maar of er wel of niet voldoende rekening met de richtlijnen wordt gehouden. Of het daadwerkelijk tot een kwaliteitsverschraling zal lijden? We weten het vanaf 2024.
