Fotobron: Pixabay.com
Voor mijn deur staat mijn hoogbegaafde buurman, Oom Jort. Hij vertrekt zijn gezicht, alsof hij pijn heeft. “Wat scheelt eraan?” vraag ik bezorgd.
‘Tja… nou… het is evident dat tegelijkertijd roken en plassen soms een pijnlijke combinatie kan zijn. Eh… zou je mij wellicht naar het ziekenhuis kunnen rijden?”
In het ziekenhuis wordt hij redelijk snel geholpen, terwijl ik in de wachtkamer mijn tijd dood met het lezen van de krant:
Berichten uit Batavia: uit onze courant van 1922: Hedenmorgen werd een inlander overreden tusschen Piered en Bendoel, die geheel werd vermorzeld. De trein had hierdoor zesentwintig minuten vertraging. Dat werpt de vraag op waarom de mensen toen veel meer empathie konden opbrengen voor de medemens dan tegenwoordig.
Nog een artikel: Slachtoffer steekpartij had corona. Fascinerend. Ik lees nooit:Vermoorde man had puist in zijn linker oksel.”Of: Dodelijk slachtoffer van verkeersongeluk had een geslachtsziekte.
Ik lees het nog een keer, het staat er echt. Dus reden genoeg om over te stappen op mijn favoriete opinieweekblad, de Libelle: Zin in een orgasme? Bij de G-plek rechtsaf.
Heel geestig natuurlijk, zo’n bewegwijzering. Kan je het af met een TomTom óf heb je er een afgeronde opleiding tot gynaecoloog voor nodig?
De rust in de wachtkamer wordt verstoord door twee binnenlopende vrouwen van een jaar of vijfendertig, waarvan één met een bloedende wond in het gezicht en een arm die er wat bij hangt. Ze lijdt duidelijk pijn. De andere vrouw heeft het maandblad Happinez onder haar arm. “Weet je wat ik net in de Happinez las?” vraagt ze. “Ik las dat je je succes moet visualiseren. Wanneer je maar genoeg positief denkt aan iets wat je graag wil, zeg maar, dan krijg je dat ook.” Ze kijkt stralend naar de gewonde vrouw. “Zou bij jou ook kunnen werken. Qua pijn en genezing bedoel ik, zeg maar.”
De gewonde vrouw knikt, zegt niets. Maar ik zie haar denken; “Zal ik dat kutwijf nou eens met mijn goede arm voor haar bek rossen?”
Dan verschijnt Oom Jort weer. Zuinig mondje, moeilijk lopend. “Je kijkt of je op het punt staat euthanasie te plegen,” merk ik op. Hij knikt goedkeurend: “Nou, het is evident dat ik er tabak van heb. Het voordeel is, dat mocht ik inderdaad nog vanmiddag tot euthanasie overgaan, ik dan de resterende tijd binnen mag roken van mijn werkster.”
De Happinez-vrouw kijkt geschokt. De gewonde vrouw grijnst. Ondanks de pijn.
Ik breng Oom Jort thuis en wens hem bij het uitstappen sterkte en veel kracht bij het herstel. Ik vertel hem ook dat ik in het ziekenhuis hoorde dat hij succes moet visualiseren, qua pijn en genezing. Oom Jort bedankt mij op zijn geheel eigen wijze: “Luister amice, ik onderga het leven vrij simpel. Ik neem het niet al te serieus. Ook pijn niet. Welbeschouwd zie ik het hele leven als niets meer dan een verkapte stervensbegeleiding. Daarom ga ik tamelijk relaxed om met mijn verwonding.”
Die woorden overdenkend, betreed ik mijn huiskamer en zie dat mijn hond kennelijk behoorlijk wat tijd heeft gestoken in het visualiseren van succes. Twee grote dampende hopen liggen als een trofee op mijn stoel te wachten.
