Bron: Twitter
Beste Volkskrant,
Dank voor uw oproep heerlijk! Kan ik eindelijk mijn ergernis over dat eenzijdige en zouteloze Volkskrant Magazine kwijt.
Als 45 jarig abonnee die nog de hoogtijdagen van Blokker, Camu en Battus heeft ervaren, leeft er in mij nog een klein zieltogend restje verwachting als ik op zaterdagochtend naar de brievenbus loop en daar DE krant zie liggen, nog steeds.
En natuurlijk, als 70-jarige (hoewel jeugdige) senior begin ik uit de tijd te vallen en niet iedere veelbelovende influencer, soapster, onvermijdbare actrice of 350e cabaretier van onder de 30 kan zich in mijn belangstelling verheugen.
Maar dat is niet het ergste. Wel erg is de design- en modeporno die regelmatig over de pagina’s wordt uitgestort. Soms hele thema afleveringen die dan meteen met een forse, maar esthetisch verantwoorde, zwaai bij het oud papier verdwijnen.
En dan zijn daar de diepgravende emo-verhalen van volstrekt oninteressante b en c BN’ers. Die in ellenlange interviews mogen leeglopen over hun jeugd en relationele sores, alsof ik tot in hun haarvaten alle triestigheid moet meebeleven en daardoor met plaatsvervangende gêne hoofdschuddend achterblijf. Op de bijgaande foto reportage zijn ze vaak, vrolijk of gespeeld nadenkend, gehuld in uitzinnig gestylde creaties die de indruk wekken dat het uiteindelijk allemaal wel weer meevalt. Telkens blijken ze een catharsis ondergaan te hebben en nu is het lek boven.
Nooit zitten ze nog middenin de ellende zonder uitzicht op verbetering, totaal aan de grond of aan de drank, hetgeen hun verhaal voor mij als lezer/voyeur pas echt interessant zou maken.
En dan heb ik het nog niet over de haast obsessieve betrekkingen die uw redactie met Magere Hein onderhoudt. Veel gaat over dood en sterven, of bijna dood en net niet sterven, of de verwachting te zullen sterven, of al gestorven zijn en hoe dat is.
Nu de sinistere tuinman op onze leeftijd ook aarzelend aan de poort van ons pretpark begint te rammelen zult u begrijpen dat we deze verhelderende inkijkjes zuchtend terzijde leggen. We zijn straks nog lang genoeg dood om er over mee te kunnen praten.
Wie weet ligt het allemaal wel aan de samenstelling van redactie en medewerkers. Ik tel gemiddeld 40 dames op 20 heren, die zich vermoedelijk ook nog eens vooral met administratie en vormgeving mogen bemoeien. Maar om redenen die de huiselijke vrede betreffen waag ik me verder niet op het vrouwonvriendelijke pad.
En dan de columns, vooral huis tuin en keuken frutselarij en geneuzel. Zonder dat daar de veranderende tijdgeest en het mannelijk geluid in doorklinkt. Met uitzondering van de immer geestige Thomas van Luyn.
Haal die Van Roosmalen er eens bij, die zit overal en nergens behalve in de Volkskrant, waar hij eigenlijk thuis hoort. Geef Jochem Meijer een column over opvoeden. En gun Dijkshoorn die broodnodige nieuwe kans, volg hem eens als oude man met gitaar en boekjes on the road. Doe eens iets met een auto in plaats van bakfietsen met bloemen en zelfgebreide mutsen aan het stuur. Hoe is het in het dagelijks leven om een Tesla te bezitten, het opladen, reacties van buren en familie. En dan een link naar de energietransitie. Nieuwe manieren van omgaan met elkaar en afhankelijkheid binnen generaties.
Laat een schrijver, desnoods een Booker Prize winnares een dagboek bijhouden over het gestuntel tijdens de schepping van een nieuwe roman. Doe iets met het heelal en de fascinatie van mensen. En dan heb ik het nog niet eens over de mogelijkheden die corona biedt voor baanbrekende journalistiek. Laat een viruswaanzinnige gekkie de poten onder de eigen stoel vandaan zagen.
Want het is niet zo dat lezers van zekere leeftijd de belangstelling voor het leven hebben verloren. In tegendeel haal eens een ander stuk leven in huis dan het zoveelste restaurant met koddig kringloopmeubilair waar ik niet kom, die eindeloze rij verrassende wijntjes met snufjes lavendel, oude aarde, sandelhout, en toefjes geitenmest. Die geinige en haast onherkenbare stoel van 2500 Euro waar je niet eens in kunt zitten, of dat Guccinessi-truitje van weet ik hoeveel waar je nog niet dood in gevonden wilt worden.
En dat de drollenvanger weer het Parijse modebeeld gaat bepalen mag Cecile Narnix wat mij betreft ook voor zich houden.
Ik bedoel maar, verras me. Nu is het allemaal zóóó 2010!
Met vriendelijke groet,
Pasquali
