Bron: Photo by hotblack at Morguefile.com
Ik ben mij er geheel van bewust: ik kom altijd óveral achteraan kakken. Maar ik zit hier op HoeMannenDenken nu eenmaal op de zaterdag met mijn kletspraatjes. En dan loop je steevast achter de doordeweekse nietigheden (alias actualiteiten) aan. Dus dan doe ik maar wat. En soms is dat ietwat achterhaald. Het zij zo.
Maar: ik doe wél nog steeds mee! Dat in tegenstelling tot die inmiddels al véél teveel besproken, infantiele BN’ers, die hun dikke DJ- en influencer-vingers in de oren stoppen en onhandig met hun neuzen #IkDoeNietMeerMee op hun foons hashtaggen. Want dát helpt om “kritisch te denken”. Denken zij.
Helaas is het denken als zodanig voor de menselijke soort heden ten dage een vakkundig afgeleerde mentale activiteit geworden. Denken is totaal overbodig. ‘Doen of niet doen?’, dát is de vraag. Kijk maar naar Famke. Dat zij nu nergens meer aan mee wil doen – zelfs niet meer aan ‘niet meer meedoen’ – stoort mij eerlijk gezegd totaal niet. Ik merkte voorheen ook al nooit dat ze ergens wél aan meedeed. Het feit dat Mad Famke Louise een miljoen insta-volgers heeft, baart mij daarentegen veel meer zorgen. Is de hamvraag nu ook al: ‘Volgen of hard wegrennen?’ Oftewel: hoe is het mógelijk dat ‘t zovelen interesseert wat een leeghoofdig wicht dat graag “influenca” wil oplopen, doet of toch maar liever laat?
Ze betitelt zichzelf weliswaar als ‘Artist/Model’, maar dat is tegenwoordig iedereen met lippen als een rubberbootje en geen flikker te doen, dus waaróm in godsnaam? Wie zíjn die miljoen? Rolmodel adorerende pubermeisjes? Geile ouwe mannen? Social media bots? Of toch een foutje van ‘t insta-systeem? En dan heb ik het nog niet eens over de kleiner wordende, maar nog steeds zorgwekkende meute die die Willem Engel achterna blijft jengelen.
Ik kan er met de pet niet meer bij. Het lijkt alsof de halve mensheid liever als een koploze kip de blabla-blubberende non-ikonen volgt. Het is #IkVolgMaarWat-volk geworden. Want dat kritiekloos volgen is immers stúkken makkelijker dan zelf een paar hersencellen aanzwengelen en je eigen weg (proberen te) kiezen.
“Kritisch denken” is toch juist wat er, volgens Willem’s Whatsapp-statuten, met die hele #IkDoeNietMeerMee-shizzle gepropageerd moet worden? Laat dát nu juist hetgeen zijn, wat eraan ontbreekt…
Is het niet beter om eerst eens te beginnen met een beetje kritisch kijken? Kijken naar wie je in vredesnaam achterna waggelt? Kijken naar wie je überhaupt nog kúnt volgen, indien het criterium voor een geschikte gids – naast enig oriëntatievermogen – een minimale dosis gezond verstand is?
Maar helaas. Aangezien IQ en schoenmaat voor de meeste friedepiepels inmiddels prima matchen, is kritisch kijken allang geen optie meer, laat staan “kritisch denken”. Ik heb intens last van plaatsvervangende schaamte als ik blaatschapen als Famke en Willem op tv en in de sociale media de pure domheid in optima forma zie verkondigen. Dan kan ik enkel nog mijn vermoeide, oude, onwijze hoofd in mijn handen wiegen en me afvragen wat er toch van de mens(elijke intelligentie) geworden is.
Ach, ergens snap ik het ook wel. Als iets je niet bevalt, is het nu eenmaal zoveel simpeler om verongelijkt in de ruimte te toeteren dat je lekker effe niet meer meedoet. Ik houd bijvoorbeeld niet van belastingaangifte doen. Dus daar doe ik niet meer aan mee. En mijn kinderen hangen me af en toe best de keel uit, dus met hen doe ik soms ook niet meer mee. Oh, en ik vind vrouwen met een schrille stem ook absoluut niet fijn, dus daar doe ik het gewoon niet meer mee. Klinkt kinderachtig? Is het ook.
Enfin. Het blijkt maar weer dat zelfs de mensen die (a)quasi denken dat ze ‘bekend’ zijn of ‘invloed’ hebben, ook gewoon maar “wat doen” om nog een beetje in de publiciteit te komen. Voor deze kleuterschoolgeneratie stel ik daarom een veel beter motto voor: de hashtag #IkDoeMaarWat.
En misschien ook nog maar tweede: #KijkenWaarHetSchipStrandt.
Twee prachtige hashtags die het kabinet ook meteen met enige regelmaat kan inzetten.
Prutsers.
