Bron: Pixabay
We hebben papa dochter tijd. Zoon logeert bij de zorgbegeleiding en mijn vrouw doet deze avond vrijwilligerswerk in het theater. Dochter en ik nemen het er van.
Zodra mijn vrouw de voordeur dicht trekt, grijpt onze jonge puber naar het Memory spel. Ik pak ondertussen de marshmallows en ik schenk een glas drinken voor haar in. Uiteraard verlies ik alle drie de spelletjes.
We proberen bij elkaar een marsmallow in de mond te gooien, maar dat mislukt telkens weer. Omdat we blauw van het lachen liggen. Dochter stikt zelfs bijna in haar drankje.
Dan houden we een knetterschetenwedstrijd. Ik verlies jammerlijk, want Dochter kan ruften als een trombonespeler op steroïden. Als dochter naar de afstandsbediening huppelt, zet ik stiekem de achterdeur op een kiertje. Frisse lucht.
Op Netflix vindt ze “Superjuffie“. Ik laat wat popcorn in de pan ploppen, en samen grinniken we om de grapjes in de film. Eigenlijk is Dochter al veel te oud voor deze film, maar juist op dit soort momenten is ze nog heel graag klein.
Afbeelding van OpenClipart-Vectors via Pixabay
De popcorn is op. Ik grijp snel de snoeppot en nu zet Dochter “Feel the Beat” op. Een dansfilm is dat. Want Dochter moet laten zien dat ze oud genoeg is voor een Engelstalige, niet geanimeerde film.
Wel kruipt ze na het intro bovenop mij. Ik moet haar rug kriebelen, terwijl ze haar slungelige pre-puberarmen om mij heen heeft geslagen. Als ze moet plassen zet ze de film op pauze. Zodra ze terug in de kamer is, danst ze even mee met de film. Daarna kruipt ze weer onder mijn armen.
Al gapend begroet ze haar moeder, die lekker laat thuis komt.
Uit eigen initiatief gaat ze haar tanden poetsen, zodra ik begin met opruimen. Daarna vertelt ze, al tijd rekkend, tegen haar moeder over onze avond. Moeder vindt het prachtig, maar tóch moet Dochter naar bed.
Dansend vertrekt ze naar boven, haar diepe dromen tegemoet.
