Bron: http://hmd.plaatjesgenerator.nl
Zoon, gediagnosticeerd met McDD, is lid van Scouting Nederland.
Hij zit nu precies een jaar in dezelfde, kleine groep. De grootte van deze groep werkte perfect voor hem. Zoon voelde feilloos aan met wie hij kon spelen en wie hij een beetje links moest laten liggen. De leiding kon Zoon goed begeleiden, juist omdat er relatief weinig kinderen waren.
Maar de groep is niet meer zoals hij was.
Na het zomerreces is er een hele groep jonge kinderen bij gekomen, dat van de welpen naar de verkenners is overgegaan.
Zoon kan daar niet zo goed mee omgaan. De groep is te groot, te druk en te onveilig voor hem. Hij wordt er nerveus van.
Hij kan niet filteren.
Het enthousiaste, wilde gekrakeel van de groep Verkenners is hem teveel. De drukte kan hij maar moeilijk verwerken. Ook vindt hij het lastig om met de nieuwe kinderen in contact te komen. Hij weet zich tegenover hen totaal geen houding te geven.
Zoon ziet zo’n nieuwe groep als een tsunami van indrukken, waaraan hij niet ontsnappen kan.
Daarom houdt hij zich angstvallig vast aan dat kleine beetje vastigheid.
Zo klampt hij zich vast aan zijn vriend, die in dezelfde groep zit. En hij stelt zich in op de activiteit van de avond. Elke activiteit wordt zeker drie maanden van tevoren vastgelegd. Dat is erg prettig voor Zoon. Maar als op een avond besloten wordt dat zo’n activiteit om welke reden ook niet door gaat, krijgt Zoon storing.
Zo stond laatst een avondje hut bouwen in het bos op de planning.
Zoon verheugde zich daar enorm op. Maar het weer was te slecht.
Die avond bleven ze binnen. Spelletjes spelen.
En hoe goed Zoon ook probeerde om met het enthousiasme van de groep mee te gaan, het ging niet.
Hij was bang, gefrustreerd, teleurgesteld, boos. Alles door elkaar. Een vloedgolf aan oncontroleerbare emoties.
Image by ErikaWittlieb from Pixabay
In een uiterste poging om aansluiting te vinden pakte Zoon een pen en hij begon zichzelf te schminken als The joker, van Batman. Blauwe lippen tot over zijn wangen waren het gevolg. “Why so serious“, riep hij, in de hoop de lachers op zijn hand te krijgen. Om The Joker zo goed mogelijk na te doen vervormde hij zijn stem en rolde hij vervaarlijk met zijn ogen. De jonge kinderen gilden het uit.
Maar niet omdat ze het zo grappig vonden.
De leiding nam hem apart.
In een kleine kamer kon hij zijn alles eruit huilen. Ze probeerden hem te kalmeren, maar Zoon werd niet meer rustig. Toen mijn vrouw hem ophaalde, moest ze nog zeker een half uur op hem inpraten voordat hij naar bed kon.
Een paar dagen later werden we door de leiding gebeld. Binnenkort moeten we op gesprek komen.
Lees hier meer blogs over McDD.
