Fotobron: Pixabay.com
Toen ik een zekere leeftijd naderde, dacht ik: uitbuiken, indikken en klaar! Zoals mijn held opa Ad! Met een fles jonge klare, een doos bolknakken van Elisabeth Bas en de krant de wereld voortaan aan je voorbij laten gaan.
Net zolang tot je nog maar twee door oma aangelengde borrels kon verdragen en het avondblad ondersteboven consumeerde. Hij ging tenminste vanaf zijn pensionering met een diepe zucht in de liberty voor het raam zitten en dat was het dan. Incasseerde als een van de eerste begunstigden zijn AOW en bezong jubelend de glorie van de oude Drees.
Maar nu is iedere 75-jarige een jonge hond die nog een bucketlist heeft. Nog wel zou willen backpacken als het kon, op sneakers de festivals platloopt en zijn zestiger-jaren-wijsheden uitvent ten faveure van vrouwen (40 jaar jonger dan hij), die in tegenstelling tot zijn wettige echtgenote nog wel onder de indruk zijn van al zijn lullekoek.
Ik moet dus nog van alles. Want de media leggen de zweep erover en teisteren me met long reads over fitheid, wandeltempo’s, stappentellers, yogaklasjes en innovatief vegan kokkerellen, als garantie voor het voorkomen van een vroegtijdige overgang naar de andere wereld.
Hersenwetenschapper Eric Scherder, de vleesgeworden grijze golf, houdt niet op me te vertellen welke hersenfuncties en neuronen er afsterven als ik niet tenminste drie keer per dag uit stand op tafel spring en kopje duikelend het huis verlaat voor mijn dagelijkse halve marathon.
En dat terwijl hij met vaste hand mijn hersenpan openklapt, er in gaat lopen frutten en uitlegt waar mijn weerstand tegen overmatig bewegen zich bevindt. Er lopen namelijk te weinig zenuwbanen tussen mijn cortex en de pijnappelklier, maar er is sprake van bovenmatige activiteit in de rode wijn en chocoladevla met slagroom regionen.
Zal wel, maar nu met COVID kan ik helemaal niet meer naar buiten. Jammer hè…
Over 10 jaar zijn er vijf miljoen van die irritante boomer betweters zoals ik. Dan lopen de generaties door elkaar en sterven ze op hun 82e. Strak in het vel, maar sufgepilatust en doodongelukkig, tijdens het ondoordacht oversteken van de tramrails vanwege het oorverdovende volume van de dead metal in hun coole Airpod dopjes. Forever Young…
Hoef ik even niet?
Ik ben ook niet zo,n beweegerd Blij dat het niet aan mij ligt maar aan de slechte verbinding tussen mijn cortex en pijnappelklier
En daar is nu eenmaal weinig aan te doen..gelukkig.