24 januari 1965. De bel voor de kleine pauze is al gegaan, maar de koer staat vol met leerlingen uit alle klassen. Het is loeikoud, maar toch gaat iedereen erbij zitten. Er klinken spreekkoren: ‘Churchill vrij willen wij!’
De grote staatsman is net overleden en zijn dood wordt aangegrepen om een dagje ijsvrij af te dwingen.
‘IJsvrij willen wij!’
Zo’n vijfhonderd jongeren voelen dat de spanning stijgt. Ook op dit streng gedisciplineerde Jezuïetencollege klinkt de lokroep van de nieuwe tijd en slijpelt het besef door dat er vrijheid te winnen is.
De tweede bel gaat.
Die is over het algemeen heilig. Bij de tweede bel hoor je op je plaats in het lokaal te zitten voor het volgende lesuur. Nu is een hele school in overtreding en groeit het besef dat we door ons aantal beschermd zijn tegen de straf, die bestaat uit een bezoek aan de conrector en een strafmiddag.
Tot 5 uur nablijven, waarbij de dag wordt uitgezocht waarop je eigenlijk om half twaalf al vrij zou zijn.
Er verstrijkt een kwartier, de yells worden luider, er echoot overmoed in door.
Van achter de ramen de gezichten van docenten en de enkele lafaards die toch naar binnen zijn gevlucht.
Dan vliegt de deur van de garderobe open. De hoofdbaas, de rector, stormt met een bezem naar buiten en begint brullend op de voorste rijen in te slaan. Hij heeft een hardhandige reputatie. Ook bij geringe vergrijpen wordt er met de vlakke hand in het gezicht geslagen.
‘Geef mij de jongen en ik maak een man van hem’ is het adagium van de Jezuïeten.
Iedereen gaat staan, een gejoel stijgt op. Nadat hij de eerste rijen naar binnen heeft geranseld, wordt ook verder naar achteren het protest opgegeven. De jongens rennen naar binnen terwijl ze de hystericus al zigzaggend zoveel mogelijk ontwijken.
Maar het zaad is gezaaid, de verandering is op til, de jaren ‘60 zijn begonnen. De man zelf wordt niet lang daarna naar Frankrijk overgeplaatst waar hij in een provinciekerkje als duiveluitdrijver aan het werk gaat.
Hij wordt tijdens de uitvoering van een exorcisme door een van zijn slachtoffers doodgeschoten.
Karma zullen we maar zeggen.
