Fotobron: Pixabay.com
In alle rust start ik de auto. De zon staat nog laag. Het is vroeg als ik kalm de heuvels van Zuid Limburg trotseer.
De kinderen kijken ondertussen Netflix en mijn vrouw ligt in bad te dobberen als ik op weg ben naar een banketbakker. We zitten een lang weekend in een vakantiehuisje, ergens vlakbij het Drielandenpunt. En in Limburg eet je verse vlaai.
Eigenlijk hoef ik maar 5 minuten te rijden om bij de dichtstbijzijnde bakker te komen, maar ik rijd expres een paar dorpen verder. Ik passeer velden vol gele bloemen, die schitteren in de opkomende zon. Hun schoonheid geeft mij rust.
Ergens bovenop een heuvel is een parkeerplaats. Ik stap uit. Mijn longen vullen zich met verse lucht terwijl ik het gele kleurenpallet voor mij bewonder. De intense rust die zich van mij meester maakt, is meer dan welkom. Ik zou hier nog zeker een uur kunnen staan. En waarom zou ik dat niet doen? Ik hoef niets. We moeten drie dagen niets.
Toch stap ik weer in. Vanmiddag willen we een ferme wandeling maken. Meer kunnen we ook niet doen; vanwege de corona-maatregelen is alles dicht. Geen museum, geen dierentuin en geen restaurant voor ons dit weekend. Enerzijds is dat balen.
Maar toch hebben we besloten om dit weekendje-weg door te laten gaan. We verlangen naar rust. Even eruit. Niet geprikkeld worden door de dagelijkse beslommeringen. Even op adem komen in een volledig andere omgeving. We hebben het broodnodig.
Fotobron: pxhere.com
Bij de bakker bestel ik een halve kersenvlaai. Dat is blijkbaar niet de bedoeling, gezien de woeste ogen van de winkelier. Limburgers eten met vier personen een hele vlaai op, denk ik. De bakkersvrouw snijdt nors de vlaai doormidden. En ik merk dat ik niet de neiging voel om iets van haar gedrag te zeggen. De rust is in mij nedergedaald.
In het vakantiehuisje maak ik een kopje koffie voor mezelf en een kopje thee voor mijn vrouw. De kinderen schrokken de vlaai naar binnen en daarna trekken ze snel alvast hun wandelschoenen aan.
Niet lang daarna springt de hond op de achterbank en rijden we richting het beginpunt van de wandeling.
Over twee dagen begint het dagelijkse leven weer, maar voor nu hebben we rust.
