Bron: WikiMedia. Foto door Ronn
Wat is de enige taak van een talkshowhost? Laten we daar eens mee beginnen.
Je gasten aan de praat krijgen. Hun deskundigheid, informatie, al die interessante, dwarse of confronterende meningen uit ze persen. Een discussie op gang brengen, zelf alleen voorwaardenscheppend beschikbaar zijn.
Margriet van der Linden heeft dat na meerdere seizoenen nog steeds niet begrepen.
De inleidingen tot haar onderwerpen vullen de helft van het programma. De blik in een van die vreselijke brillen die haar een intellectuele uitkijk moeten verschaffen, maar haar integendeel een oliedomme uitstraling bezorgen) gaat omhoog en vervolgens verdwaalt ze in de spelonken van haar eigen gedachtegang. Tastend naar een samenhangend verhaal weet Margriet iedere aanzet tot een gesprek in de kaken van haar eigenwaan te vermorzelen.
‘Ja en?’, hoor je de mensen aan tafel denken, ‘en wat is nu de vraag?’ Dol is ze op haar stem. Ze kan er geen genoeg van krijgen.
Bij de uitreiking van die boekenprijs zag je Geert Mak geërgerd opkijken toen hij voor de zoveelste keer in een uitleg werd onderbroken. Waarom zat hij hier bij die muts? Waarom had hij uren met zo’n bloedheet mondkapje in de trein gezeten om hier voor joker te staan?
Het ging over In Europa, zinderend actueel zou ik zeggen. Mak mocht een minuut warm lopen en toen maakte ze een bruggetje naar Van Basten, die zijn boek niet eens zelf geschreven heeft en vond dat ie er voor Piet Snot bijzat, wat ook zo was.
Margriet heeft geen gasten nodig. Na het tenenkrommende ‘Start de show’ zou een eenzame plek aan het hoofd van de tafel volstaan om haar een vol uur de gelegenheid te geven haar anderhalve cents meningen door het scherm te duwen.
Als je het sjabloon van Margriet niet volgt, dan wendt ze zich bruusk van je af en weet ze je inbreng met een handgebaar de keel af te snijden. Ze negeert je verder, duikt in haar papieren en gaat naar het volgende slachtoffer, de blik op oneindig, klaar voor een nieuwe afdaling in haar onnavolgbare geest. Ze ziet wel waar ze uitkomt.
Dit keer bij de dochter van Sonja Holleeder, waar ze zich als een empathische teek gedurende de rest van het programma in vastbeet. Ik dacht al: die heeft de prijs gewonnen.
Maar de notaris kwam met eeuwige optimist Rutger Bregman op de proppen. Dat mag hoor, maar ook met hem had ze nog geen twee woorden gewisseld. Ook Margriet zal zeker deugen, net als alle mensen, maar hoe lang moet het nog?
Net als Corona hoop ik op half december.
Helemaal eens!!
Hear hear!!