Schaduw rukt op naar blote voeten (Foto MW)
Die blote voeten in slippers hiernaast zijn mijn blote voeten! Kijk maar even goed naar de foto! Dan zie je dat hij buiten is genomen. Niet toen het nog zomer was, een eeuwigheid geleden alweer. Het was deze week! Op zo’n zeldzame zonnige novemberdag.
Ja, ik loop nog steeds op blote voeten. Kwestie van vastklampen aan de laatste strohalm die me nog met de zomer verbindt. Het is te doen, ik woon overal dichtbij. Om ergens te komen ben ik nooit lang genoeg onderweg om ze te laten afkoelen tot ijsklompen.
En zonder dwingende noodzaak naar buiten gaan doe ik in deze tijd alleen als er iets bij te winnen valt. Dus de zon moet uit alle macht schijnen en de wind moet zich koest houden. En dan nog met een dikke jas aan. Aan die voorwaarden was voldaan toen ik de foto maakte.
Ik stond tegen mijn zonnemuur geleund toen ik de foto maakte. De muur die de tuin van een van mijn buurtgenoten scheidt van het parkje achter mijn huis. Een kleine luxe, zo’n parkje naast de deur waar je zelfs in de late herfst soms even van buiten zijn kan genieten, al is het met een dikke jas aan. Elke zonnestraal kan de laatste van het jaar zijn. Je moet er snel bij zijn.
De foto laat zien dat wat er van de zomer nog rest aan een zijden draadje hangt. De schaduw bovenin de foto is de slagschaduw van de huizen aan de zuidzijde die elke dag verder oprukt. Dat moet ik elke dag met lede ogen toezien. Het was op die dag nog maar een halve meter tot mijn voeten.
Uit ervaring weet ik wat me staat te wachten. Mocht zich over een paar dagen weer een zonnige dag voordoen, dan zal de zon mijn voeten niet meer bereiken. Het zijden draadje dat me nog met de voorbije zomer verbond is dan definitief gebroken. De schaduw zal in luttele dagen mijn zonnemuur beklimmen en ook daar de rode loper uitleggen voor de herfstkou die me definitief naar binnen zal verbannen.
De Oost-Indische kers in mijn tuin (de andere foto) probeert het nog iets langer vol te houden dan ik. Zo lang het niet gevroren heeft doet hij alsof er niets aan de hand is. Hij bloeit dat het een lieve lust is. Al help ik hem een handje door hem naar boven te leiden langs een staak, in de richting van de zon. Dat waardeert hij.
Foto MW
Maar het weerbericht neemt nu dreigende vormen aan voor de frisgroene bladeren en de oranje en gele bloemen. De wind lijkt naar het noordoosten te gaan en de eerste vorstnachten te brengen. Het minste graadje vorst zal de felgekleurde bloemen, de stevige meterslange uitlopers en de frisgroene bladeren tot slappe spaghetti met een prutje reduceren. De dood heeft weer een slag gewonnen.
Met schoenen en warme sokken aan begint het uitkijken naar de nieuwe zomer, terwijl het dieptepunt nog niet eens is bereikt. Pas over een maand of twee zal de schaduw zich voldoende teruggetrokken hebben om de zon mijn zonnemuur te laten heroveren.
En wat heet heroveren? Het is dan pas half januari, de vorige zomer is al haast vergeten en de volgende nog ver weg. De zonnestralen hebben te weinig kracht om de temperatuur die alleen maar verder is gedaald te compenseren.
Er komt een moment dat de sokken en schoenen weer uit kunnen. Dat de wereld weer veilig is voor blote voeten. Maar de in maart gezaaide Oost-indische kers zal pas in in de loop van juni gaan bloeien. Als de zon alweer aanstalten maakt te gaan dalen.
Goede morgen , ik ben al vaker van plan geweest om Oost-Indische kers te zaaien, maar het komt er niet van. Toch heb ik vaak mooie oranje bloemen in mijn sla, dat is lekker en ziet er ook feestelijk uit op tafel, ik mag bij een vriendin bloemen halen, zij heeft er veel van in haar tuin. Ik wens je een fijne vrijdag toe.