foto: MW
Ik was niet een van die acht miljoen, de kijkers naar Ruttes lockdowntoespraak uit het torentje. Ik luisterde via Radio 1. Toen ik de NPO-app even opende om te zien wat ik miste, bleek het beeld niets toe te voegen wat ertoe deed. De tv was weer even ouderwets radio met een plaatje. Een nogal suf plaatje. Sprekend pak achter bureau.
Bij nader inzien had ik me ook het luisteren kunnen besparen. De boodschap van de premier was geen life-changing event. Niet voor mij. Het door hem geschetste beeld van de eerstvolgende vijf weken was zo ongeveer de story of my life.
Ik ben nog recent bij de kapper geweest. Toegegeven, daar kwam ik goed weg, maar ik ga sowieso niet naar de sportschool en zelden naar bouwmarkten, tuincentra, meubel- en kledingzaken.
Eigenlijk staat alles waarvoor je ergens naartoe moet, laag op mijn to-do-lijst. Mijn leven is een soort van vrijwillige permanente intelligente privé lockdown.
Om te sporten hoef je nergens naartoe, al helemaal niet naar de sportschool. Je moet alleen de deur uit en dan ben je waar je wezen moet. Gewoon buiten! Of je nu gaat hardlopen of fietsen, grote ronde of kleine, je hoeft nergens heen. Het gaat om de weg, niet om de bestemming. En mocht iemand vragen waar je op weg naar toe bent, dan zeg je gewoon: naar huis!
Voor dat huis (en eigenlijk voor alles) geldt dan weer: if it ain’t broke, don’t fix it. Dat scheelt een hoop tijd, geld, moeite en vertwijfeling. Dus dag bouwmarkt! In de tuin groeit alles vanzelf. Mijn Oostindische kers zaai ik elk jaar van de zaden van het jaar ervoor. Dus dag tuincentrum.
Meubels gaan lang mee en ze zijn bovendien om te gebruiken, niet om naar te kijken. Dus hoe zouden ze ooit kunnen vervelen? Ben je het zitten ooit zat? Of het slapen in een comfortabel bed. Met kleren kan je ook jaren doen, de fashion addicts uitgezonderd. Zij hebben een probleem! Wie zelf weet wat mooi is hoeft de mode niet te volgen.
Nu moet ik toegeven, dat ik zelden ergens heen moet om eventuele behoeften te vervullen, is ook een beetje het gevolg van keuzes van vroeger, keuzes die goed zijn uitgepakt. Want stel dat ik ooit aan kinderen was begonnen!
Kinderen moeten altijd ergens heen, ergens waar ze naartoe gebracht moeten worden. En weer opgehaald. En zij zijn de enigen die wel aan de lopende band nieuwe kleren nodig hebben.
En als kinderen nergens heen kunnen of mogen gaan ze zich thuis zitten vervelen. En dat is dan meteen een onoplosbaar probleem. Een uitje naar de meubelboulevard of even naar het tuincentrum zit er niet in. Laat staan naar de Efteling of Bobbejaanland.
Waar wordt een mens nou echt blij van? Van dingen waar je geen stap voor hoeft te verzetten! Oké, één stap dan. Naar buiten. The best things in life are free! De warme stralen van de zon die je lijf koesteren. En die de natuur in geuren en kleuren tot leven brengen.
Maar nu even niet dus! En dat is niet vanwege een virus, het is gewoon de winter. De gesel die het niet eens in de honderd jaar, maar elk jaar komt verpesten. Daar kan geen virus tegenop!
De enige manier om de winter te ontlopen is om ergens anders heen te gaan, heel ver weg waar het zomer is. Het kan, maar dan wordt Rutte boos. En als hij het wel goed vond, dan ging ik ook niet. Uit principe (en omdat het een beetje duur is). Dus ik zit de ellende, net als elk jaar binnen uit.
Knus bij de kachel met een hete mok chocolademelk, terwijl de lichtjes van de kerstboom de zon proberen te imiteren. Een beetje surrogaat. Een beetje heel erg surrogaat zelfs.
Maar samen krijgen we de winter onder controle (vrij naar Hugo de Jonge)! Of zoiets. Over een paar dagen gaan de dagen weer lengen, het enige vaccin dat 100 procent veilig en effectief is. Het werkt alleen verdomde langzaam.
