Fotobron: Pixabay.com
Prins Bernhard Lucas Emmanuel van Oranje-Nassau, Van Vollenhoven (1969) is beter bekend als Prins Bernhard Junior. Dit zou ten onrechte de indruk kunnen wekken dat we hier te maken hebben met de zoon van Prins Bernhard (1911-2004) zaliger, geboren als Bernhard Friedrich Eberhard Leopold Julius Kurt Carl Gottfried Peter Graf von Biesterfeld, de schuinsmarcherende Duitse weduwnaar van onze voormalige koningin Juliana (1909-2004), volledige artiestennaam Juliana Louise Emma Marie Wilhelmina, Prinses der Nederlanden, Prinses van Oranje-Nassau, hertogin van Mecklenburg, prinses van Lippe-Biesterfeld, die zijn eega zo ongeveer een half leven lang negeerde, uitbuitte, belazerde en vernederde.
Gezien de handel en wandel van Prins Bernhard Junior is de associatie met zijn grootvader niet vergezocht, maar daar zul je na het lezen van mijn herinneringen aan mijn “vriendschap” met prins Bernhard Junior, tijdens mijn studententijd in Groningen, een slordige dertig jaar geleden, niet raar van opkijken.
Prins Bernhard Junior komt tegenwoordig voornamelijk in het nieuws als immorele huisjesmelker. In november 2017 schreef het Amsterdamse dagblad ‘Het Parool’ dat hij via verschillende bv’s een kleine 600 adressen in zijn bezit zou hebben, waarvan ruim de helft in Amsterdam.
Volgens huurders van de panden van de prins zou hij hen dwingen in grote groepen samen te wonen en sleutelgeld laten betalen. Aantijgingen die door prins Bernhard Junior als leugens werden gekwalificeerd. Het bezit van de vele honderden panden noemde hij “een onschuldige pensioenvoorziening”. Gezien de broze gezondheid van de vastgoedprins is het echter de vraag of hij ooit zijn pensioen zal halen. Ik wens hem overigens een lang en gelukkig leven toe, laat dat duidelijk zijn.
Prins Bernhard Junior is sinds 2016 mede-eigenaar van het Circuit Zandvoort en drijvende kracht achter de herinvoering van het Formule 1 racen op datzelfde circuit. Vanwege de Covid-19 pandemie kwam er van de herinvoering niets terecht. De grote rel die ontstond omdat de organisatie van de Formule 1 de bolides van halfgoden als Lewis Hamilton en Max Verstappen over het strand en door beschermde natuurgebieden richting circuit had willen laten rijden werd vanzelfsprekend door de werkelijkheid teniet gedaan.
Maar laat ik ter zake komen; ik wilde het in dit stukje hebben over mijn “vriendschap” met prins Bernhard Junior zoals die gestalte kreeg in het Groningen van rond 1990. Samen met acht andere mannelijke studenten deelden we een studentenhuis aan de Grote Markt. Van een echte vriendschap tussen mij en prins Bernhard Junior was eigenlijk geen sprake.
We deelden dagelijks dezelfde huiskamer en keuken en omdat we in de huiskamer praktisch elke dag met zijn allen de dag uitluidden met een hoop gelal en eindeloze hoeveelheden bier en goedkope flessen wijn en sterke drank hadden we met zijn achten het gevoel kameraden voor het leven te zijn.
Later in het leven zouden we erachter komen dat samen brallen en drinken niet de basis vormen voor echte vriendschap. We hadden nauwelijks door als er iemand verhuisde naar een ander studentenhuis, een fatsoenlijke baan, het buitenland, een huwelijk, of de begraafplaats. We bleven altijd met zijn achten over, zo simpel was dat.
Fotobron: WikiPedia
Ik wist vanzelfsprekend dat het “best wel bijzonder” was dat ik in hetzelfde studentenhuis als Zijne Hoogheid Prins Bernhard van Oranje-Nassau, Van Vollenhoven woonde, maar omdat de prins ogenschijnlijk geen uitzonderlijk gedrag leek te vertonen was ik mij daarvan nauwelijks bewust. Daar kwam verandering in.
Bij het uitgaan in een onzer favoriete kroegen of in de sociëteit had ik aanvankelijk niet door dat het gedrag van prins Bernhard Junior opmerkelijke trekjes vertoonde. Ik moest er door iemand anders op gewezen worden dat prins Bernhard Junior als enige nooit, maar dan ook nooit, een rondje gaf.
Eerst wilde ik niet geloven dat Zijne Hoogheid er een gewoonte van maakte zijn onzichtbare snor te drukken als het ging om het bestellen van een of twee meter bier, een fles citroenjenever of een kist goedkope champagne.
Toen ik er op ging letten, kon ik mijn ogen niet geloven. Prins Bernhard Junior toonde qua gedrag geen enkel verschil met de overige studenten; hij bralde vrolijk mee, werd gillend dronken en kotste de boel onder als de tijd daarom vroeg, maar tot mijn verbijstering kon ik constateren dat hij werkelijk nooit een rondje gaf. Nooit. Als hij in de dagelijkse alcoholchaos aan de beurt was om een rondje te geven, was hij altijd net even naar het toilet of ervandoor gegaan met een gewillige niet al te knappe studente.
Kijk, dat hij geen smaak had als het ging om het uitkiezen van zijn onenightstands was me wel al snel opgevallen. Dat laatste ging heel erg ver. Dat viel niet alleen mij op. Als hij later werd aangesproken op zijn onsmakelijke avontuurtjes bleef hij altijd stug volhouden dat de dame in kwestie “een prachtig meisje” was geweest. Wij studievrienden van prins Bernhard Junior keken elkaar dan verbaasd aan en draaiden vaak een cirkeltje met onze rechterwijsvinger ter hoogte van ons hoofd ten teken dat we doorhadden dat Zijne Hoogheid tot op zekere hoogte in een waanwereld leefde.
Dat ons eigen gedrag meestal niet veel hoogstaander was dan dat van de prins maakte dat we hem op het gebied van zijn avontuurtjes het vuur zelden na aan de schenen legden.
Het gierige gedrag van prins Bernhard Junior was steeds meer van mijn huisgenoten op gaan vallen. We wisten niet zo goed wat we ervan moesten denken. Was het misschien toch niet gewoon stom toeval dat hij nooit een rondje gaf? Nee, we waren het er al snel over eens dat het gedrag van de prins consequent en hardnekkig was. Het was de hoogste tijd voor een list.
We spraken af dat we bij de eerstvolgende gelegenheid, dezelfde avond nog, Zijne Hoogheid niet de kroeg zouden laten verlaten voordat hij ons allemaal op een rondje zou hebben getrakteerd. Hem voortijdig het pand laten verlaten met een bevallige dame naar zijn gading om zijn nek geslingerd zou er deze avond voor de prins niet in zitten. Bovendien spraken we af dat we allen heel dure drankjes zouden bestellen, als het de beurt was van prins Bernhard Junior om een rondje te geven; obscure cocktails, flessen dure champagne en daarbij de duurste sigaren van het huis.
Om een uur of elf was het zo ver: prins Bernhard Junior was aan de beurt om een rondje te geven en wilde op dat moment inderdaad het pand met de nota bene vijftigjarige toiletjuffrouw verlaten. De leeftijd van de vrouw was voor ons geen punt van discussie, maar wie moest de toiletten schoonhouden als Zijne Hoogheid het pand met de toiletjuffrouw zou verlaten? Het ging ons deze avond echter niet om het welzijn van de toiletten, maar om het felbegeerde rondje van de prins.
De toiletjuffrouw dwongen we met liefdevolle aandacht terug naar haar krukje naast de toiletten. Zijne Hoogheid keek hogelijk verbaasd. Geschokt keek de toiletjuffrouw naar het schoteltje waarop zojuist nog voor ongeveer acht euro aan kleingeld gelegen had. Het schoteltje was nu leeg. De prins kreeg een rode kop. Aha, dus zo diep ben je al gezonken, dachten wij. We leidden prins Bernhard Junior vervolgens terug naar de bar. Alle huisgenoten stonden breed glimlachend klaar om hun bestelling bij de prins te plaatsen.
Zijne Hoogheid keek angstig naar zijn huisgenoten die in een kring om hem heen stonden te grijnzen. ‘Het is jouw beurt voor een rondje, Bernhard,’ zei ik tegen de prins. ‘Let goed op, want iedereen heeft opeens zin in de meest bizarre drankjes. Doe mij maar een dubbele Tequila Sunrise met met extra zout.’
Vervolgens werden door de andere jongens besteld: een driedubbele Screw Driver zonder jus d’orange, een laars Duvel, een Irish Coffee zonder koffie, een dubbele Cuba Libre, een dubbele Famous Grouse Smoky Black zonder ijs, een laars Triple Westmalle en een Ice Tea met in plaats van bubbels drie Jack Daniels.
Zijne Hoogheid begon te stotteren en trillen. ‘Maar jullie bestellen anders nooit zulke dure drankjes!’ stamelde hij verschrikt.
‘Maar nu wel!’ riepen we met zijn zevenen in koor. ‘Want jij verdwijnt elke keer als je een rondje moet geven met een lelijk wijf naar je hok!’ riepen wij in koor. Je begrijpt, de tekst hadden we met zijn zevenen die middag goed voorbereid en ingestudeerd. ‘Daarom ga je nu betalen, vuile koninklijke krent!’
Prins Bernhard Junior draaide zich bleek en bevend om naar de juffrouw achter de bar en plaatste onze bestelling. Beschikte hij over een fotografisch geheugen, of zat hij in een soort zeldzame shocktoestand met een moeilijke naam, die van alles mogelijk kon maken op het gebied van het functioneren van het menselijk geheugen? Hij bestelde al onze ingewikkelde drankjes zonder een spoor van twijfel.
Het duurde enkele minuten voordat alle drankjes klaar waren. De prins had bibberig en angstig de rekening betaald. Daarna konden we met zijn allen toasten. Iedereen hield zijn consumptie omhoog, behalve de prins, die was vergeten iets voor zichzelf te bestellen.
‘Hoeveel geld was je kwijt?’ vroeg ik Bernhard even later op het moment dat hij enigszins gekalmeerd leek.
‘Geen idee,’ zei hij. ‘Het is een creditcard van mijn opa.’
