Tijgerend door de berg mondkapjes

11-01-2021 door Paco

Fotobron: Pixabay.com

Pechvogels: mondkapjes vormen gevaar voor onze gevederde vrienden, lees ik in een krant. OP1 berichtte er ook al over afgelopen vrijdag. Meeuwen die met hun pootjes verstrikt raken in de elastieken lussen van de mondkapjes bijvoorbeeld. Maar ook andere vogels die op straat rondscharrelen, lopen een risico. En dat alleen omdat, laat ik het voorzichtig formuleren, niet-nadenkend Nederland besloten heeft om de gebruikte mondkapjes op straat te sodemieteren. Veel van die kapjes eindigen ook nog eens in zee, bovenop de acht miljoen ton plastic afval dat onze oceaan jaarlijks bevuilt.

Je ziet ze inderdaad overal om je heen als je op straat loopt. Nog even en je moet je een weg banen door die rotzooi. Dat je dan tijgerend en soms wadend door een berg mondkapjes de ingang van de supermarkt moet zien te bereiken.

Ik zie al een nieuw tv-format voor SBS 6 opdoemen. Linda de Mol die in het behendigheidsspel ‘mondkapjes ter land en ter zee’ 16 verwende Nederlanders aanvuurt terwijl die een zwemwedstrijd vlinderslag afwerken door een zee van mondkapjes. Of schoonspringen in een berg mondkapjes vóór je gevaccineerd bent, dat komt de kijkcijfers ten goede want daar doen we het allemaal voor.

Toch vind ik het fascinerend. Aan de ene kant die ongekend onnadenkende mensen, en dan druk ik mij buitengewoon netjes uit, die de aarde bevuilen en behandelen als niet meer dan een open riool. En aan de andere kant mensen als de amper twintigjarige Boyan Slat die zich al jaren een slag in de rondte werkt om de oceanen te ontdoen van al die plastic troep. Dat doet hij met een zelf uitgevonden systeem dat goed schijnt te werken. (Meer info hierover vind je op Google).

Mijn hoogbegaafde buurman ‘Oom’ Jort heeft hier een simpele theorie over. Zelf vind ik die wat ver gaan en een beetje zweverig maar soit, het is Oom Jort dus voilà. Als ik hem het krantenstukje over de mondkapjes laat zien, trekt hij een wenkbrauw op en zegt: “Ach amice, niets nieuws onder de zon. Het is evident dat elk volk het virus krijgt dat het verdient.”

Als ik later de tuin uitloop, merk ik dat het intussen glad is geworden. De eerste keer sinds een paar jaar. Een oude man die mij passeert glijdt uit. Niet vanwege de gladheid. Ook niet vanwege een bananenschil maar over een mondkapje, mind you!

Als ik hem overeind help, roept een vrouw op een fiets dat ik aan anderhalve meter moet denken. Het nieuwe normaal in actie. Oom Jort die de tuin uit kwam schuifelen om mij te helpen met de oude man en de opmerking van de vrouw hoorde, trekt wederom een wenkbrauw op en mompelt: “Tegenwoordig denk ik wel eens aan zelfmoord in dit nieuwe normaal, maar ja, wat heeft dat nog voor zin op mijn leeftijd…”