Fotobron: Wikipedia / Sebastiaan ter Burg | CC BY 2.0
Ook gij Brutus? Ik was geschokt en teleurgesteld zodra Ruben Terlou in beeld verscheen, vrijdag bij Op1 waar hij zijn nieuwe Chinezenserie kwam promoten. Die overigens als vanouds interessant en informatief is, constateerde ik zondagavond met iets van opluchting. Ruben zelf was daarin ook nog als vanouds. Maar de serie is opgenomen voor zijn ongelukkig uitgevallen metamorfose.
In de serie zagen we nog de oude Ruben. Beetje studentikoos, jongensachtige kuif met speelse lok die altijd over zijn gezicht dreigt te vallen. En vooral zonder baard en snor, als we de ongeschoren look waarmee hij bekend is geworden weg houden uit de hoek van de serieus bedoelde gezichtsbeharing.
Bij Op1 werden we op schokkende wijze geconfronteerd met een nieuwe Ruben Terlou. De grens tussen spontaan ontkiemend onkruid en grootschalig ingezaaide of geplante gewassen was ruimschoots overschreden. Geen twijfel mogelijk, Rubens baard is er een die bedoeld is baard te zijn. Getrimd en bijgepunt. Compleet met snor. Uit de speelse kuif is het leven meteen verdwenen.
Het is meteen zo’n suf betwetersbaardje, zo een waarmee Tim Hofman al jaren geleden zijn mooie-jongensimago om zeep heeft geholpen. Ook niet per ongeluk, Tim Hofman wilde serieus genomen worden, bij de grote mensen horen, meetellen in het debat. Daar had hij alles voor over.
Ruben had dat helemaal niet nodig, hij werd van meet af aan serieus genomen. Hij wist waar hij het over had en dat viel op. Hij kon zich zijn jongensachtige uitstraling en zijn speelse manier van doen met gemak permitteren. En juist die jongensachtigheid en die speelsheid zijn nu het kind van de rekening.
Hij reageerde knorrig op een opmerking van Op1-presentator Astrid Joosten naar aanleiding van het getoonde fragment uit de serie. Volgens Ruben had ze niet goed geluisterd naar wat hij daarin zei. Ze had wel degelijk goed geluisterd, ze had alleen niet in de gaten dat in de montageruimte van Op1 met de botte bijl in het fragment was gehakt.
De oude Ruben zou haar als een jonge hond kwispelend gecorrigeerd hebben. De nieuwe Ruben met de ouwelullenlook zette haar bot op haar nummer. Wat zo’n betwetersbaardje al niet met een man kan doen. Hij had gewaarschuwd moeten zijn door Tim Hofmans voorbeeld.
Het verschijnen van een baard voorspelt meestal weinig goeds. Mannelijk gezichtshaar dat de sporen krijgt, markeert de grens tussen een wereld waarin gezond verstand, redelijkheid en schoonheid de boventoon voeren en een andere waar duistere, achterlijke en gevaarlijke ideeën opborrelen.
De bizarre carnavalsoptocht die na de oproep van Trump vorige week het Capitool bestormde bestond bijna helemaal uit mannen met opvallende baarden. En die baarden waren dan nog het minst bizarre aan hun verschijning. Dat zou mannen die nog twijfelen te denken moeten geven.
Zodra schaamhaar een bruggenhoofd op een gezicht heeft geslagen ontstaat een nieuwe dynamiek. Neem een Hugo Borst, een Arie Boomsma, een Karl Marx. Het zal begonnen zijn met tien dagen niet scheren en daar een vorm bij zoeken, maar binnen de kortste keren loopt het onzalige experiment gierend uit de klauwen.
Een bekend argument pro baard is dat het mannelijkheid zou benadrukken. We mogen hopen dat de baarddrager daarmee niet zijn eigen onzekerheid probeert te bezweren, maar dat het erom gaat de buitenwereld te overtuigen.
Als het de buitenwereld is die overtuigd moet worden, valt meteen de overeenkomst tussen de baarddrager en de transseksueel op. Die laatste is immers geboren met uiterlijke kenmerken die niet meteen de krachtige innerlijke overtuiging weerspiegelen wie en wat hij is. Dat is dus een voortdurende bron van misverstanden met de medemens en daar wil je dan wat aan doen!
Over Ruben Terlou heb ik persoonlijk nooit twijfels gehad. Dit heb die jonge toch niet nodig!?
