Bron: Pexels
Zo’n 15 jaar geleden kreeg ik van een collega een illegaal gebrande dvd van de film Hostel.
‘Hostel’ is een horrorfilm, vergelijkbaar met ‘Saw’. Veel gruwel, dus.
“Deze móet je zien. Veel bloed en blote wijven,” riep hij enthousiast, terwijl hij mij het zilveren schijfje overhandigde. De vrijgezel in mij was per direct geïnteresseerd.
Hostel draaide nog maar net in de bioscoop, maar ik kon hem thuis al kijken. Vol verwachting schoof ik het schijfje in de gleuf van de speler en ik zette mijn home cinema set op standje “movie”. Nog snel een zak chips en een fles cola pakken, en het genieten kon beginnen.
Ik had geluk. Binnen een kwartier zaten de Oost-Europese dames al naakt in de sauna te flirten met de hoofdrolspelers. En daarna zag ik hoe de achillespezen van iemand werden doorgesneden, zodat hij niet meer kon vluchten. Zijn borst werd bewerkt met een boormachine en de happen vlees krulden zich om de betonboor heen. De begeleidende geluidseffecten zorgden ervoor dat ik de zak chips maar niet opende.
En toen deed de gebrande dvd ‘grrzzstsj‘ en bleef het beeld hangen op een kotsend slachtoffer. Licht geïrriteerd probeerde ik de film door te spoelen, maar de film bleef hangen op dat ene, stomme beeld. Toen opende en sloot ik de speler, in de ijdele hoop dat de film het daarna weer deed. Maar wat ik ook probeerde, de dvd weigerde dienst.
Jammer, want ik zat net in het verhaal.
Hostel bleef maar door mijn hoofd spoken. Een jaar na bovenstaand avontuur zag ik gelukkig de officiële dvd in de schappen van de Free Record Shop liggen. Maar de vrek in mij vond 15 euro voor een film die ik waarschijnlijk maar één keer zou zien veuls te gortig.
Toch baalde ik, want hoe zou hij eindigen?
Nog een jaar later kwam Hostel op tv. Maar wel pas na 11 uur ‘s avonds. En tegen die tijd sliep ik altijd. Nu had ik een videorecorder, maar ik vergat hem op te nemen.
Balen. Want de film bleef in mijn hoofd zitten.
Maar na verloop van tijd begon ik hem te vergeten. Uiteindelijk is het toch een dertien-in-een-dozijn film. Vermoedelijk. Niet iets waar je aan blijft denken.
Deze week bladerde ik door Netflix en wat schetste mijn verbazing? Hostel staat er gewoon op! Na 15 jaar kon ik eindelijk zien hoe de rest van het verhaal zou verlopen!
Dezelfde avond, toen de kinderen en mijn vrouw al naar bed waren, greep ik een doos toastjes, pakte ik de brie uit de koelkast en zette ik Hostel op. Ik zette het geluid heel zacht, zodat de kinderen geen nachtmerries zouden krijgen.
Het eerste kwartier kon ik mij nog precies voor de geest halen, en de Oost Europese meisjes waren nog net zo strak als 15 jaar geleden.
En daarna zag ik wat er na de kapot gesneden achillespezen gebeurde.
En ik moet eerlijk zeggen, ik heb in die 15 jaar niets gemist. Maar de brie heb ik niet aangeraakt.
