Bron: http://hmd.plaatjesgenerator.nl
Zoon, gediagnostiseerd met McDD, heeft stress. Hij weet zich met zichzelf geen raad. De hele dag door loopt hij onrustig op en neer. Zijn gedachten stuiteren alle kanten op, net zoals zijn emoties.
Gedeeltelijk heeft zijn stress te maken met alle maatregelen rondom Covid-19. Gelukkig mag hij vier ochtenden per week naar school, zodat hij zo min mogelijk merkt van de maatregelen. Maar het feit dat hij in de middagen niet op school is, dat hij niet naar scouting kan, dat er maar weinig mensen op bezoek komen, het maakt Zoon ontzettend onrustig. Stress.
Daar komt bij dat Zoon aan het begin van de pubertijd staat. 12 Is hij nu, en om hem heen ziet hij vriendjes veranderen. Ineens willen ze “chillen in het park“, of chips kopen in de supermarkt. En dan die chips zo nonchalant mogelijk -hangend tegen een muur- opeten.
Enerzijds gaat Zoon daar in mee, anderzijds wil hij hutten bouwen en tikkertje doen. Zoon heeft meerdere leeftijden in zich, en hij speelt nog als een 6-jarig ventje.
De discrapantie tussen zijn vrienden en zichzelf voelt hij echter feilloos aan, want zijn emotionele leeftijd is zo rond de 18 jaar. En dat besef geeft hem stress.
Helaas liep zoon recentelijk een onwaarschijnlijk groot trauma op. Ik zal daar verder niet over uitweiden, maar zijn eigenwaarde heeft een gigantische deuk gekregen. Zoon heeft het gevoel dat hij niets meer goed kan doen, dat hij vaker faalt dan dat hij successen ervaart. Zijn hoofd laat hij hangen, of hij schiet juist in een extreme extase. Maar vaker zit hij in de enorme depressie, wat hij probeert te maskeren omdat hij het gevoel heeft dat hij anders zijn familie kwijt raak. Hoe vaak wij hem ook vertellen dat we zo ongelooflijk veel van hem houden.
Alle emotionele extremen zorgen voor een enorme stress.
Bron: Pexels.com
Zoon vindt het moeilijk om van de stress af te raken. Goed bedoelde tips van zijn ouders neemt hij niet meer zomaar aan, hij is immers al 12. Maar wij als ouders zien hoeveel moeite het zoon kost om mee te komen met de dagelijkse sleur. Hoe hij vecht tegen zijn demonen, en hoe uitzichtloos dat gevecht lijkt.
Thuis vangt vooral mijn vrouw zijn uitbarstingen op, met vele blauwe plekken en pijnlijk gespannen spieren tot gevolg. Maar sinds kort uit hij zijn frustratie niet alleen meer thuis.
Afgelopen week belde school op. Zoon kregen ze niet meer rustig. Hij bonkte stelselmatig keihard met zijn hoofd tegen de muur, trok zijn haren uit en hij schreeuwde dat hij zichzelf dood ging maken. De lieverd was volledig onbereikbaar voor de docenten. Of we hem alsjeblieft konden ophalen.
Natuurlijk. Doen we. Komt goed.
Daar hopen we op. Dat het goed komt.
Wil je meer blogs over McDD lezen? Klik hier.
Wat zwaar voor jullie en voor jullie zoon, heel veel sterkte gewenst. Ik kan me niet voorstellen hoe moeilijk het moet zijn om hiermee om te gaan.