Fotobron: Mediacentrum Defensie / Wikipedia | CC0 1.0
Ik snap niets van mensen die niets van de avondklokrellen snappen. Er is in onze samenleving een groep die lijf en leden wil riskeren om de eigen onvrede te uiten. Of ze nu zijn opgehitst of niet.
Niet iedereen heeft dezelfde uitlaatkleppen. Er zaten gasten tussen die chaos prachtig vinden. Die zo weinig binding hebben met de stad waar ze wonen, dat die de fik in mag. Detseamonekaplonk! Knikker een kei door die ruit. Alles mag branden, want er zit niets van mij bij.
Mogelijk is het moeilijk om jezelf in hen te verplaatsen. Omdat je zelf niet al een jaar zonder baan zit. Omdat jouw toekomst op dit moment beter belooft. Omdat blowen je uitlaatklep is geworden. Omdat de politie je niet standaard wegstuurt uit het park. Of omdat je geen last hebt van de horecasluiting omdat je daar toch niet komt.
Maar als je vooruitzichten zo slecht zijn, dat plunderen de enige manier is om sociaal opwaarts mobiel te worden, dan hebben we wellicht een groep vergeten in de BV Nederland.
Demonstreren is burgerlijk ongehoorzaam zijn in Nederland. Het is net zoals te voet rode stoplichten negeren. Immers, je mag niet demonstreren zonder vergunning en niemand mag door rood lopen, maar iedereen doet het. Dat wil niet zeggen dat je meteen je logge kadaver voor de eerste stadsbus moet slingeren, want dat loopt niet goed af.
Maar Nederlanders maken een risico-inschatting en acteren daarop, ongeacht wat de wet ervan zegt. Dat komt niet omdat we de wet of haar handhavers an sich niet respecteren. Maar we kijken er wel anders naar. We menen over alles te moeten discussiëren. De gemiddelde Nederlander is meer wantrouwend richting de autoriteiten dan een Noord-Koreaan zou moeten zijn.
Pak deze houding (die hier cultuur heet), meng dat met een onsje wetteloosheid, een globale crisis en een snufje laksheid van politici. Leng dat vervolgens aan met overmatig gebruik van sociale media en je krijgt het gerecht dat twee weken geleden iets te heet uit de oven kwam.
Vervolgens kregen we dagenlang duiding. En toen zelfs de vernielde piano haar snaren mocht laten hangen bij Jinek, was het eindelijk gedaan. Alles was gezegd. Behalve het verhaal van de daders. De uitzichtloosheid, de wanhoop en de onvrede werden genegeerd. Is dat ook ‘onze’ cultuur?
Er is niemand die het gedrag van de vernielers, dieven en brandstichters goed wil praten. Het is ook niet goed te praten. Maar om nu net te doen alsof niemand enig idee had dat er in Nederland een onderlaag is, die schijt heeft aan de beperkte perspectieven die deze maatschappij hen biedt, dan heb je echt vijftien jaar onder een steen Harry Mulisch liggen lezen.
Wat overigens een prima lockdown tip is. Zo heb je geen last van de avondklok.
