Fotobron: Pixabay.com
Ik ken een hoop vrouwen die het predicaat ‘eindbaas’ verdienen, maar er zijn slechts drie vrouwen in mijn vriendenkring die ik daadwerkelijk zo noem.
‘Eindbaas’ is een eretitel die komt uit de wereld van de videogames. Het is de grote baas die je helemaal aan het einde van het spel verslaat. Wanneer iemand je zo noemt, is dat een compliment. En die drie bevriende vrouwen noem ik zo, omdat ze (bijna) alleen hun kinderen hebben grootgebracht.
Zonder kinderen is een normaal leven leiden al zwaar genoeg. Ik kan het weten, misschien jij ook wel. Er waren tijden dat ik wist hoe laat het was aan het aantal sigaretten dat nog in mijn pakje zat. Er zijn dagen dat ik vergeet te eten, omdat ik helemaal opga in mijn werk. Er zijn meerdere dagen per week dat ik meer dan genoeg heb aan mezelf – laat staan dat ik een goede partner kan zijn voor een volwassene. Of een vader voor kinderen.
Daarom heb ik zo’n enorm ontzag voor eindbazen. Naast voor zichzelf, zorgen zij ook nog eens voor hun kroost en doen dit vrij en onverveerd, met een open blik. Hun kinderen zijn prachtige voorbeelden van het feit dat pedagogiek dan wel een wetenschap is, maar dat sommigen die kunde gewoon van nature in zich hebben.
Astrid
Ze is een mooie vrouw om te zien. Slim, charmant en het enige wat ik op haar zou durven aanmerken, is een ongelukkige keus qua partnerselectie. Om te illustreren dat Astrid daadwerkelijk mooi is; ik heb in de kroeg ooit iemand tegen de bar zien aanlopen toen ze aan het dansen was. Het is alsof je naar een prachtig ongeluk kijkt. Onmogelijk om je hoofd af te wenden, zelfs in geval van lijfsbehoud.
Astrid kreeg jong kinderen, toen ze begin twintig was. De relatie was geen lang leven beschoren. Door een hoop onvrede en onenigheid met de ex moest ze haar huisje met flink verlies verkopen. Zonder geld, want dat was foetsie, is ze gaan huren. Ze schoolde zichzelf om. Na het HBO, dat ze moeiteloos afrondde met negens en tienen, vond ze het tijd worden voor een Master. Terwijl ze werkte, kinderen opvoedde en – wat mij betreft – een lichtend voorbeeld is voor haar beide dochters.
Natuurlijk leren haar dochters op school over Aletta Jacobs, maar ze hebben een moeder die letterlijk een beter voorbeeld geeft dan het beste geschiedenisboek ooit geschreven. Een onafhankelijke sterke vrouw, die haar eigen boontjes dopt en en passant twee prachtige dochters opvoedt. Eindbaas!
Lee
Er zijn vrouwen die zo mooi zijn dat ze onbenaderbaar worden. Lee is er zo een. De meeste mannen gaan bij haar in de buurt staan, omdat ze hopen dat de glamour die Lee uitstraalt, hen ook wat extra shine geeft. Behalve een geweldig lichaam, waaraan niets verraadt dat ze ooit zwanger is geweest, huist er ook een scherpe geest achter haar prachtige gelaat. Ze heeft weet van memes, de laatste modegrillen waar haar dochters mee thuiskomen en kan ook een aardig mondje mee klagen over de politieke toestand in de wereld. Het enige nadeel is dat ze een Limburg accent heeft. Schoonheid wordt soms extra mooi door een rouwrandje.
Een heel ongezonde relatie eindigde in een scheiding, waarbij zij met enorme schulden achterbleef. Van een kale kip kun je niet plukken, dus werden ook haar laatste veren gesnoeid. Het was een flink dal waar ze uit omhoog kroop. Gedwongen verkoop, restschuld, vlug op zoek naar wat anders, gebonden aan de regio door schoolgaande kinderen. Heel gemakkelijk is dat niet. Met de dreiging van een schuldsanering in je nek is dat al lastig in een stabiele omgeving – laat staan met de verantwoordelijkheid voor twee dochters, geen werk, geen huis en een leeg getrokken bankrekening.
Het duurde jaren, maar Lee kroop helemaal zelfstandig uit dat dal. Ze wachtte niet op de prins op het witte paard. Sterker nog, inmiddels kan ze dat paard zelf wel leasen. Op de puinhopen van een gesneuvelde relatie bouwde ze haar leven zélf weer op en bewees haar dochters zo, dat vrouwen wel degelijk het sterke geslacht zijn. Kortom, een eindbaas! Ik ben vereerd dat ik haar ken.
Menura
Als ze binnenloopt, gaat iedereen vanzelf zachter praten. Gesprekken verstommen een beetje. Iedereen heeft in de gaten dat hier echt iemand haar entree maakt. Ik vind Menura een prachtige vrouw, markant en charmant. Ze is in het bezit van een lijf waarvoor menig fitgirl een ledemaat zou willen afstaan.
Ze baarde twee kinderen, maar als ze had verteld dat haar man dat had gedaan, dan had ik het ook geloofd. Ze is scherp, inventief en laat zich nooit uit het veld slaan door tegenslagen. Ze is voor velen een rots in de branding. Ook zij had het financieel zwaar, maar wist in barre tijden toch rond te komen.
Ik weet niet veel van de vader van haar kinderen, behalve dat ze blij is niet meer samen te zijn met hem. Haar kinderen zijn echt lichtelijk briljant. Ze heeft hen op alle mogelijke manieren gestimuleerd het beste uit zichzelf te halen. Dat maakte hen tot breed ontwikkelde, warme mensen. Ik kan me goed voorstellen dat andere vrouwen jaloers zijn op het uiterlijk van Menura, maar misschien nog wel meer op haar kinderen: slim, gevat en goed opgevoed. Dat komt door haar, wat een eindbaas.
Ik weet niet precies wie zich nu nog een feminist noemt, maar ik ken wel een paar lichtende voorbeelden van sterke vrouwen. Vrouwen waar ik met regelmaat een voorbeeld aan neem.
