Bron: Pixabay.com
Marcel van Roosmalen is te gast bij het programma De Vooravond. Hij komt praten over zijn nieuwe boek. Dat gaat over zijn dementerende moeder en over hem. Gevangen in zijn signeer colbert zit hij aan tafel keurig te wachten op zijn beurt.
Marcel kijkt wat ongemakkelijk en strak voor zich uit. Hij houdt niet van televisie en sinds zijn mislukte sollicitatie voor OP1 al helemaal niet van populaire praatprogramma’s. Maar ja, de uitgever.
De hosts van De Vooravond hebben zijn boek ook gelezen en zijn van plan om er ondanks het moeilijke onderwerp een luchtig item van te maken. Want er zit ook humor in het boek.
Marcel van Roosmalen is een schrijver die met onderkoelde en terloopse ironie een schrijnend onderwerp extra pijnlijk weet aan te zetten. Hij rekent in zijn columns en boeken op een zorgvuldige lezer die tussen de regels door weet te kijken.
Het Algemeen Dagblad, tot nu toe nummer één na laatst in de rij van kranten die ertoe doen – je kunt ook zeggen bijna bovenaan in de journalistieke rioolparade – had gemeend hem in de kop boven een interview weg te zetten als liefdeloze zoon die gebroken had met zijn zieke moeder.
En omdat moeders onze eeuwige liefde en dankbaarheid en onbaatzuchtige inzet verdienen, wordt hij op grond van deze schandalige, verzonnen quote op Twitter zo’n beetje gevierendeeld.
Niets is overigens minder waar, Marcels moeder is zover in haar dementie weggezakt dat beiden niets meer aan lijfelijk contact hebben en hij wil na rijp beraad liever geen getuige zijn van haar verdere ontluistering.
Een alleszins reële beslissing, die hij hard maar helder beargumenteert.
Renze, de mannelijke helft van het duo, probeert Marcel met schalkse lachjes en olijke terzijdes tot een hilarisch één-tweetje te verlokken. Fidan, de vrouwelijke helft, nodigt hem uit tot emotionele ontboezemingen. Marcel van Roosmalen blijft onbewogen, ontwijkt oogcontact en werpt hooguit een schichtige blik om zich heen, die op zoek lijkt naar de nooduitgang.
De redactie heeft in het boek een leuke anekdote gevonden in de vorm van een lunch in het verzorgingshuis waarbij knakworstjes vanuit een pannetje met heet water op brood geserveerd worden.
Marcel beschrijft letterlijk hoe de verzorgenden dit klusje klaren, onderwijl straal negerend dat mevrouw helemaal geen knakworstjes lust. En juist die letterlijke weergave maakt de scene en daarmee het verblijf van alle dementerende moeders in verzorgingshuizen, tot een feilloos voorbeeld van de navrante martelgang bergaf.
Marcel leest het sec en uiterlijk onbewogen voor en toont zich zo de zoon die alle dementerende moeders zich zouden wensen.
Zo is dat!