Bron: Eigen ontwerp HMD
Vrouwen zijn stom. Vind ik. Want ze zijn onmogelijk te doorgronden, hoewel ze daar zelf een totaal andere mening over hebben. Da’s stom.
Vrouwen vragen bijvoorbeeld hoe het met je gaat, en dan zeg ik iets in de trant van “goed hoor“. Maar da’s niet genoeg. “Nee, hoe gaat het écht met je?” is dan de volgende vraag. Iets waar ik zelden een antwoord op heb, want ik denk helegaar niet over mijn gevoel na. Hoe het gaat? Ehm, tja. Ik denk dat het best wel oké gaat. Hoe het écht gaat? Dat zeg ik toch? Goed, denk ik.
Niet het antwoord waar vrouwen op zitten te wachten, dus ze raken geagiteerd. Ineens moet ik gaan voelen hoe mijn gemoedstoestand ervoor staat. En als ik dan na lang denken iets mompel als “Nou heb ik soms weleens dat ik geïrriteerd raak, als er teveel doorgevraagd wordt bijvoorbeeld“, dan verschijnt er een trotse glimlach op het gelaat van welke vrouw dan ook. “Goed zo!“, gevolgd door een veelbetekenende stilte. “En verder?” is dan de volgende vraag. Waar ik al helemáál geen antwoord op heb.
fotobron: Pixabay.com
“Wat wil je nou eigenlijk horen?” Begin ik dan, een beetje boos. “Je hoeft niet meteen agressief te worden hoor,” gillen die vrouwen dan ineens, angstig. Terwijl ik gewoon iets zeg. “Ik word helemaal niet agressief, maar wat wil je van mij? als ik zeg dat het goed gaat is dat niet voldoende. Dan roep ik maar wat, om je tevreden te houden, maar dat is blijkbaar ook niet genoeg. Dus zeg nu maar meteen wat je wil horen, dan ga ik er voor het gemak maar gewoon even in mee. Dat scheelt weer tijd.“
En dan komt dat negeren. Vrouwen gaan je negeren als ze boos zijn. Rare snuiters. Dus na een kwartiertje vraag ik hoe het gaat. Want blijkbaar zit er iets verschrikkelijk dwars.
“Goed hoor,” snikken die vrouwen dan.
Niet te doorgronden, die krengen.
Heerlijk! Ontving een paar weken geleden een appje van mijn vriendin. Met een soort van excuses en vrij letterlijk (gedestilleerd uit een ‘rant’ van ruim 1000 woorden, verdeeld over een stuk of dertig appjes): ‘Hoe kóm je erbij dat ik jou negeerde! Ik negeerde jou helemáál niet! Ik besloot alleen bewust niet te reageren op jouw vragen, opmerkingen of aanwezigheid.’
Maar goed dat het per app ging en niet live want het was vast niet goed geweest als zij mij had zien proesten van het lachen.
Vrouwen kunnen soms inderdaad nogal merkwaardig reageren. Onlangs nog toen mijn vrouw, waarmee ik al meer dan 50 jaar getrouwd ben, de bestemming voor haar jaarlijkse vakantie met haar vriendin uitzocht. Hun keus was gevallen op een huisje ergens in de Achterhoek. Zeg ik, behulpzaam als ik ben, “heb je ook wel eens gezocht naar een huisje in Twente? Is ook een mooi gebied” De reactie “Warom wil je dat we naar Twente gaan”. Ben inmiddels zo wijs geworden dan verder niet meer te reageren.
Nog een voorbeeld van vanavond; geen van beiden echt zin om uitgebreid te gaan koken en er kwam dus een pan soep op tafel te staan. Vraag ik “hoeveel broodjes wil je er bij?” Antwoord “Er liggen 8 stuks in de vriezer” Al lagen er 1000 stuks, dat was de vraag niet en zeg het haar dus ook. “Nou, jij wilt ook altijd dat ik alles voor jou beslis”
Nee, vrouwen, ze blijven altijd wat onberekenbaar.