Bron: Photo by hotblack at Morguefile.com
“Hij heeft gewoon al die jaren een toneelstukje zitten opvoeren! Me bespeeld en voor het lapje gehouden! En hij heeft de vrouw in mij al die tijd totáál onderdrukt, voor zijn eigen gerief!”
Nanne zit op mijn bank te janken. Voor de zoveelste keer gedurende de afgelopen drie dagen. Drama.
Ik ken Nanne van vroeger, van de middelbare. We zijn elkaar een tijdje (iets van tien jaar) uit het oog verloren. Via LinkedIn kwam ze ineens weer op mijn beeldscherm en werd een van mijn intensere, platonische vriendinnen. Eentje die graag regelmatig bij mij haar hart uitstort. En van dat soort dames heb ik er inmiddels, raar maar waar, véél.
Nanne en ik “speelden” vroeger als pubers vaak samen, wat zoveel betekende als rondhangen, sjekkies roken en stom kletsen. Nanne was altijd al heel mannelijk. Ik was meer de vrouwelijke van ons twee. Nanne was zelfs meer een maat dan een meisje. Kistjes, aftandse broeken, opgeschoren haar, spierballen. Dat was Nanne.
Op mijn bank zit echter een héél ander figuur. De man in haar heeft plaats gemaakt voor een knappe, sierlijke vrouw, gehuld in tranen die over een kwak make-up stromen. Toen ik haar na al die jaren voor het eerst weer zag, moest ik meteen aan een Drag Queen denken; het paste zó niet bij haar, dat vrouwelijke sier-uiterlijk. En dat vind ik nog steeds.
“Ik moest goddorie áltijd de man spelen in onze relatie! En nú weet ik dus waarom,” grient ze.
Dat weet ik inmiddels ook: haar man heeft kleur bekend. Hij valt op mannen, niet (langer) op vrouwen. Wat partnermateriaal betreft zat hij met Nanne aanvankelijk dus al een flink eind in de goede richting, maar ze was ‘t nog nét niet helemaal. Teveel “zij”. Toen met Nanne’s diva-transformatie ook haar laatste restje mannelijkheid volledig verdampte, was de liefde over. En nu is Nanne-meisje wanhopig.
“Wat nu, Denis? Wat nu? Ik kan toch niet zomaar alles opgeven, omdat híj een midlife gendercrisis heeft? Dertien jaar relatie! Hóé dan?” In haar kokette rokje, gatenpanty en naaldhakken zit ze daar, waar ze de nachten ervoor ook al geslapen heeft, bij gebrek aan moed om terug naar huis te gaan.
“En dat alleen omdat ik hem ineens te vrouwelijk ben geworden? Had ik dan eeuwig in mannentenue moeten blijven rondbanjeren, puur om hem te behagen?”
“Ik denk niet dat dat zoveel geholpen zou hebben. Er stranden wel vaker relaties op dit specifieke euvel. Mensen veranderen nu eenmaal. Zie mijn ex; die ging ook gewoon weg. Verliet mij omdat zij ‘zó veranderd was’. En omdat ze een beter passende liefde gevonden had. En vooral ook omdat ik in de loop der tijd een kritische klootzak was geworden. Zo gaan die dingen.”
“Duh,” schampert ze, “dit gaat niet om veranderen. Dit gaat om seksuele geaardheid; en die heeft hij al die jaren voor mij verborgen gehouden! Zolang ik maar voldeed als man.”
“Tja, ‘t is maar hoe je het bekijkt,” antwoord ik ongemakkelijk, “maar je moet nu wel stappen gaan zetten, Nanne. Je kunt niet eeuwig hier op m’n sofa blijven pitten. Je zult toch een keer met hem moeten praten. En ik heb ook nog zoiets als kinderen die de ruimte nodig hebben…”
Ik zal haar maar niet zeggen dat zij Nanne en haar feminiene gegrien wel de deur uit kunnen kijken. En ik ook. Want ze blokkeert mijn tv. En mijn ongegeneerd onderuitgezakt-op-de-bank-hangen. En mijn ongestoorde avondbiertje. Want er moet gepraat worden. En dat praten ben ik ook zat.
Nanne is lief, hoor. En ze was meer dan welkom voor een dagje (of twee, drie), maar vrouwen zoals zij zijn op den duur vermoeiend (mag je dat als man nog zeggen tegenwoordig?). En zij is – inmiddels – een op en top vrouw. Van drag queen naar drama queen. En die belanden steeds vaker bij mij op de bank, omdat hun eigen vent ‘t niet meer trekt. Of steeds méér trekt, hoe je het wilt.
“De enige die hier iets aan kan doen, ben jij, Nanne. En aan zijn voorkeur voor mannelijkheid kun je al helemaal niets veranderen, dus dat zul je moeten slikken.”
Ha ha, slikken, denk ik bijna hardop.
“Mannen! Allemaal hetzelfde. Gefocust op slikken, seksen en man-zijn. Jij ook al!” Nanne dacht blijkbaar hetzelfde. “En dat, terwijl ik jou zó anders had ingeschat!”
“Wacht even, je bivakkeert wél al dikke drie dagen mét volpension en zónder coronatest op mijn bank hè.”
“Oh, word ik je te duur? Te gevaarlijk? Lekkere manvriend ben jij! Misschien moet ik dan ook maar gewoon lesbisch worden.”
Ik grinnik. Alsof je dát in de hand hebt, schatje.
“Sorry, maar dit klinkt toch echt irrationeel.”
Dat is haar blijkbaar teveel.
Nanne graait haar weekendtas onder de bank vandaan, gooit er wat rondslingerende slipjes, rokjes en lippenstiften in, trekt haar pumps recht en stampt naar de badkamer om haar douchegel-arsenaal te verzamelen.
“Ik ben weg hoor!”
Dat ging wel heel erg snel. Heb ik iets fouts gezegd? Of juist iets goeds?
De deur knalt dicht. Daar gaat ze. Wéér een vrouw boos op mij. Om iets wat ik niet gedaan heb.
Achter de bank vind ik nog een verloren Nanne-rokje.
Had ze die geile pumps niet ook hier kunnen laten?
