Fotobron: Pixabay.com
“Hee hallo, Anais, welkom in ons First Date restaurant. Wat zie je er leuk uit, meid! En waar heb je die eh… stilistische boots aan je voeten opgeduikeld?”
“Hihi, dank je wel Sergio. Gewoon bij Van Haren Schoenen, hoor. Niks bijzonders.”
“Daar heb je een punt, Anais. Nou, je klant zit al aan de bar, zie je wel?”
“M’n klant?”
“Oh jee! O sorry. Wat zeg ik nu weer. Nee, je date bedoel ik uiteraard, hahahahaha.”
“Hoi, ik ben Anais. En jij dan?”
“Ik heet Butt. Wat is je beroep dan, Anus?”
“Anais, Butt! Dat is al een eerste minpuntje.”
“Oh. Nice.”
“Ik ben van beroep, dobbelsteen-inspectrice. En jij dan?”
“Ik ben een data scientist.”
“O nice. En wat is dat? Dat je lid bent van een sekte of zo?”
“Nee, smart ass. Op basis van klantdata innoveer ik de klantbediening om zo de concurrentiepositie van mijn opdrachtgever te versterken. En wat doet een dobbelsteen-inspectrice precies? Is dat een taakstraf?”
“Nou nee hoor, dat is gewoon een baan. Ik controleer of de oogjes op een dobbelsteen op de juiste plaats zitten. En of de dobbelsteen vierkant is. “
“O nice, zeg maar. Ik heb trouwens nooit een relatie gehad, Anais. En jij?”
“Ik was drie weken getrouwd. Verkeerde man helaas, dus ging ik scheiden.”
‘Heftig, Anais. Jong geleerd, fout gedaan, zeg maar. Hahahaha.”
‘Wéér een minpuntje, die opmerking, Butt. Maar goed, achteraf werd hij door een trein gegrepen en bleek dat ik het niet verkeerd had gezien. Want na een korte autopsie bleek dat zijn hart niet op de juiste plaats zat. Het zat rechts in plaats van links. Zo zie je maar weer.”
“Heb jij nog hobby’s, Butt?”
“Zeker wel. Ik ben een fanatiek verzamelaar van zakjes tegen luchtziekte. Ik vlieg de hele wereld rond op zoek naar nieuwe zakjes. Zodra er weer een nieuwe vliegmaatschappij op de markt komt, vraag ik ze altijd naar de eerste druk van hun nieuwe luchtziektezakjes. Ik heb veel dubbele exemplaren. En veel zakjes van failliete vliegmaatschappijen. Die zijn echt heel veel waard. En jij? Heb jij ook een hobby, Anais?”
“Ja, ik ben amateur vorkbuiger. Ik doe dit jaar zelfs mee op het WK-vorkbuigen omdat ik Nederlands kampioen ben.”
“Hoi jongelui, hier is het kistje.”
“Nou, Anais, ik ben van de nieuwe generatie. Dus, de vrouw hoort te betalen.”
‘Nou Butt, dat is het derde minpuntje.”
“Fijn jongelui, hier de vraag van de waarheid: willen jullie elkaar nog een keer zien?”
“Zeg jij het maar eerst, Butt. Dan hebben we dat ook weer gehad.”
“Nou, ik vond eerlijk gezegd dat je weinig interessants had te vertellen. Als ik met jou een relatie zou aangaan, zou het misschien maanden of jaren voort stumperen voordat ik er een eind aan zou maken. Ik bedoel, een relatie tussen ons zou lijken op het langzaam metselen van een grafmonument. Sorry, daar ben ik eerlijk in, zeg maar… Dus hier stopt het voor mij.”
“Nice, Butt. Zo zie ik het ook wel een beetje. Maar toch zou ik je nog een keer willen zien, want ik val nu eenmaal altijd op foute mannen die minimaal drie minpuntjes hebben en die óók nog zakjes tegen luchtziekte sparen. Daar wil ik meer van weten. Dat zou ik verder willen uitdiepen. Dus… ja… toch?”
Waarde Paco, mede absurdist. Hoe toevallig weer dat ik zojuist van de ons zo gewaarde prof.dr.mr.ir. R. Leijdecker van het O.I.L. (1955) ik een email ontving of ik nog wat ‘zum kotzen’ kan vertellen. ‘Sofort’ berichtte ik de professor die in een lockdown depressie resort periode zit op het eiland Tahiti in de stille oceaan. Zeg maar ‘onder professoren van het dispuut:OMT ‘ Ons Maakt Tahiti, deo volente’, sinds 1789. Ik beloofde de prof een dozijn volle kotszakken te sturen per airmail, goed ingeseakd om de geur niet te verliezen. Ontving ik direct een berich ‘ Ik heb al 6 maanden smaak en reukverlies’ en de bijlage was een foto waarop hij aan twee flessen Coroba bier zat te lurken.
Maar goed dat zijn achternaam niet ‘Plug’ is. 😉
Smakelijk gelachen weer Paco.