Bron: Pixabay
Half twee, de stank van de berenkuil drijft langzaam weg uit de vergaderzaal. Als hij zich even losmaakt van de oude Nokia voor hem op het bankje, breekt er een voorzichtig lachje door op het gezicht van de lijsttrekker.
Hij voelt het aan zijn water, het ergste is voorbij.
De dames Ollegren en Jorritsma, nog fris, gaan het voor hem afmaken. Met de bekende vernevelingsstrategie. Eerst de uitgebreide excuses en het onbegrip over de gemiste quote. Het zwarte boetekleed. Een halve traan, maar de suggestie van ware spijt volstaat. De vingers naar de ambtenaren, de uitleg over wie, wat, waar, wanneer en waarom niet.
Met alle zijwegen, de staatsrechtelijke en procedurele zaken, in eerste en tweede aanleg en met de tijdpaden. Alles ruim uitgemeten in het meest verhullende jargon en voor de zekerheid ook nog eens in een andere variatie.
De hele trukendoos, het rookkanon, het naadloos samenspel. Geserveerd met de glimlachjes van de macht die nu even smeekt.
De Kamer kreunt onder de onophoudelijke fallout van misleiding en ontkenning. Vermoeidheid, de gierende adrenaline daalt. Geen geachte afgevaardigde hoe eloquent ook is in staat de wolk weg te blazen met een getimede interruptie. Men geeft het op, het is al laat.
Het executiepeloton schoudert nog wel het geweer, maar men is te uitgeput om de trekker over te halen. De Januskop van de lijsttrekker staat nogmaals op vergeef mij, maar kan de triomf nauwelijks verbergen. Gered! (voor even…)
