Bron: Photo by hotblack at Morguefile.com
Ik ben een vis. Zo eentje van het sterrenbeeld ‘Vissen’. Niet dat mij dat ooit bezig gehouden heeft: ik geef niets om horoscopen, sterren, ascendanten en ander gespuis.
Hoe kom ik er dan op? Hoe kom ik überhaupt op zoiets vaags als astrologie? Dat komt door een heel aardige dame, waarmee ik zo nu en dan in de chat hang. Zij is ook een Vis. Hoe toevallig! En wij Vissen vissen graag naar allerhande persoonlijke informatie.
Vraag niet hoe, maar het gesprek kwam van mijn overleden kat (“een beest dat je pas mist als het er niet meer is”) op ergernissen met betrekking tot personen (die je soms ook pas mist als ze er ineens niet meer zijn) op mijn kluizenaars-achtige bestaan. Want naar aanleiding van die ergernissen riep ik: “Kijk, dáárom ben ik dus een halve kluizenaar. Kun je je ook niet meer aan anderen ergeren. Of mensen missen als ze ineens verdwenen zijn (waarheen dan ook). Ach nou ja, let maar niet op mij. Ik ben een verbitterde zakkenwasser. Zal wel de corona zijn.”
Dat laatste, over die zakkenwasser, verklaarde zij – verder in ’t geheel niet zweverig – dus met het feit dat ik een Vis ben en dat Vissen volgens de klassieke horoscoopkarakteristieken een behóórlijke neiging tot negativi- en depressiviteit kunnen hebben. Zwartkijkers dus.
En toen werd het ineens licht. Er ging een wereld voor mij open. Er was een verklaring voor mij!
De volgende dag ga ik terstond op zoek naar een adequate karakterbeschrijving in de hooiberg der horoscoop-sites. Ik wil wel eens meer duiding hebben met betrekking tot mijn onverklaarbare, onaangename zelf. Uitvissen waarom ik het meeste in deze wereld gewoon kut vind. Waarom ik hooguit sporadisch verheugd of vrolijk ben. Iets wat ik overigens weer onopvallend tracht te compenseren met enig kurkdroog sarcasme. Is dát werkelijk typerend voor een Vis?
De eerste eigenschap die opgedist wordt, valt meteen al vies tegen: “Vissen zijn erg intuïtief en spiritueel aangelegd, soms op het occulte af.” Not… Als er iemand níét spiritueel aangelegd is, dan ben ik het wel. En met occultisme, hoe aangenaam zwart ook, heb ik niks.
Ik haak zowat bij het prille begin al af: hier klopt geen bal van. Maar ik dwing mij alsnog tot verder lezen, want als een ware domina zei de dame: “Ook naar de slechte eigenschappen kijken, hoor!” Ik zie eigenlijk sowieso alleen maar slechte, maar goed. Wat moet, dat moet. Als zij het zegt.
Om het samen te vatten: Vissen zitten vol zelfmedelijden (klopt, al vanaf moment één des Verlaten-Man-zijns), zijn besluiteloos (zou het? Ik weet het niet…) en verslavingsgevoelig (och…). Ze zijn lui (ja! Voltreffer!), ontlopen moeilijke situaties (vluchtgedrag? Waar? Ken ik niet) en zijn tamelijk overgevoelig (nou ja zeg?!? Waar slaat dat nou weer op?). Vissen zijn van de extremen: óf superhappy óf volledig down. Niks ertussenin. Laat ik ook daar nou niks mee kunnen; ik ben zo vlak en stabiel als wat.
Dan maar op zoek naar mijn astro-positieve kanten, want die negatieve vind ik maar niks. Ik ben principieel negatief, en dat vind ik – zeker in deze tijd – heel positief. Maar als Vis schijn ik dan wel weer zéér toegewijd en romantisch te zijn. En ik zou werkelijk alles voor mijn vrienden over hebben. Hm.
Ik ben een romantische opperkneus. Daarnaast heb ik mijn “passie” (kotswoord) nog steeds niet gevonden, dus toewijding? Ver te zoeken. En afgezien van het feit dat ik ooit een aantal (toenmalige) vrienden een tijd lang een dak boven het hoofd geboden heb (zie de “bordeauxrode losers” blogs), doe ik bar weinig voor vrienden, behalve zo nu en dan een biertje aan hen spenderen in ’t stamcafé. Als dat ooit nog weer open gaat.
Dit schiet niet op. Ik zucht en lees dapper (maar nu geheel zonder toewijding) verder. Vissen hebben een groot incasseringsvermogen (ja hoor, tuurlijk! Sla mij!), zijn fantasierijk (klopt; ik verzin wel eens wat) en betrouwbaar (als in monogaam en loyaal? Dan ja). En soms zelfs barmhartig (nee).
Dan valt mijn oog eindelijk op het werkelijk interessante deel, namelijk: hoe is het om een relatie te hebben met een Vis?
“Een Vis zal zijn liefde verliezen wanneer hij beseft dat de ‘perfecte’ vrouw niet bestaat. Deze man leeft in een droomwereld en heeft een vrouw nodig om hem gegrond te houden. Hij lijkt altijd de verkeerde vrouw […] te kiezen. Hij heeft een vrouw nodig die hem subtiel kan domineren.” (bron)
Oké dan. Klaar. Been there, done that. Ik val inderdaad steeds weer voor de verkeerde vrouwen. Maar wat is tegenwoordig nog verkeerd? En ja, mijn ex is mijn ex, omdat ze niet die perfecte vrouw was. En omdat ze mijn kritiek niet langer verdroeg. Dat geef ik inmiddels ook ruiterlijk toe. Maar dat was ooit. Ik ben me nu terdege bewust van mijn fouten.
Volgens mij hebben mijn ouders me altijd maar wat voorgelogen over mijn geboortedatum. Of ik ben van de melkboer en had mijn moeder wat te verdoezelen qua uitgerekende datum. Maar een Vis ben ik in ieder geval niet. Hooguit een ezel.
Eerlijk gezegd heeft het geloof in “horoscopen, sterren, ascendanten en ander gespuis” plusminus 60 jaar geleden bij mij zijn definitieve einde beleefd. Een toenmalig vriendinnetje van me geloofde er heilig in en vroeg me welk sterrenbeeld ik had. Geen idee, maar om haar niet teleur te stellen zei ik op goed geluk ‘Kreeft’ en ze vond dat erg passen bij mijn blonde, tegen het rossige aan, haar en het hoorde ook bij mijn gedrag en karakter. We kenden elkaar nog maar kort, dus hoe ze dat kon weten is me heden ten dage nog een raadsel.
Thuis gekomen heb ik eens nagekeken hoe erg ik haar voorgelogen had en dat bleek een aantal maanden te zijn; ik was een ram volgens mijn geboortedag, half april.
Het gezegde dat een relatie een stevig fundament moet hebben bleek maar al te waar; de ‘verkering’ heeft maar korte tijd geduurd; tot ze een keer vroeg wanneer ik jarig was.