Via de mail krijg ik een vragenlijst opgestuurd. Eigenlijk zijn het meerdere formulieren die bij elkaar zijn gevoegd, en het kost mij zeker een half uur om alle vragen te beantwoorden.
Daar zijn ze bij het GGZ gek op; eindeloos lange lijsten.
Vermoeid worstel ik mij door de vragen. Mijn antwoorden zullen de basis van een evaluatiegesprek vormen. En terwijl ik bolletjes zwart kleur valt mij een patroon op. Elke vraag die over mijn zelfbeeld gaat vink ik extreem negatief aan. De waardering voor mezelf is nogal nul. Ik schrik daar van.
Na intense therapie zou je denken dat het weer goed gaat, maar nu ik er over nadenk heb ik het voornamelijk over mijn verleden gehad. En daar kan ik nu wel mee omgaan, denk ik. Maar de gevolgen van dat verleden, namelijk een totaal vertekend zelfbeeld, daar moet ik als de wiedeweerga mee aan de slag.
Bron: pixabay
RuPaul zegt het in elke aflevering; “If you can’t love yourself, how in the hell you gonna love somebody else?” En dat is natuurlijk helemaal waar. Het kost mij extreem veel moeite om liefde te tonen. Ik knuffel mijn kinderen niet vanuit mezelf, de liefde van mijn vrouw lijk ik op de koop toe te nemen. Terwijl mijn gezin hunkert naar affectie.
Maar ik kan niet zonder walging in de spiegel kijken. Ik verafschuw mijn lichaam, en ik heb een hekel aan mijn gezicht. Alles is onooglijk, ook al weet ik theoretisch dat het niet waar is. Complimentjes wuif ik weg, en ik ben er van overtuigd dat het niet zo’n grote ramp is als ik weggevaagd zou worden. Niet dat ik mezelf iets aan zou doen, maar ik geloof niet dat ik heel erg gemist ga worden.
Ik verdoem de vragenlijst. Want ik zit helemaal niet te wachten op zelfreflectie. Toch kleur ik braaf elk bolletje naar waarheid zwart. De evaluatie zal zwaar worden, maar ik weet dat ik nu niet kan stoppen met therapie. Als ik nu afhaak zit ik over tien jaar weer ziek thuis.
Nee, De gifbeker moet tot de laatste druppel leeggedronken worden.
Hey Gabriel, het besef dat de wereld door draait zonder ons, is niet iets negatiefs. Je hoeft dan ook niet meer te zijn, wat je van jezelf verlangt. Ook is het helemaal niet nodig om eerst van jezelf te houden om van anderen te houden. Of zij van jou. Je hebt een juiste keuze gemaakt door niet alle input uit de weg te gaan, maar je zal zien dat juist de leuke prikkels en de mensen om je heen die van je houden, je de meeste levensvreugde zullen geven. En jij aan hun, want je bent en blijft hun vader/parter en je hebt met kleine dingen meer gedaan, dan het grootste verschil wat je hoopt te kunnen maken. Succes met de enquette!