Fotobron: Wikipedia / European People’s Party
Beste Hugo,
Nu je de meest kwetsbaren met een onvermoede oprisping van daadkracht terzijde hebt geschoven (men deed maar wat in Limburg; overgebleven vaccins wegprikken bij uiterst kwetsbare mensen die om 5 uur wanhopig in de rij voor de deur stonden om de laatste kruimels op te mogen pikken hoe kwamen ze daar op het idee?!) moest ik denken aan ‘The needle and the damage done’, Neil Young, album Harvest.
Die titel en de uitzichtloosheid van tekst en melodie tekenen zo’n beetje het echec van je carrière als Minister van ONZE Volksgezondheid.
Mensen met een beperkte houdbaarheidsdatum, met een verhaal, met familie, met hoop, staan aan het einde van een prikdag te kleumen om te moeten horen dat jij anders hebt beslist. De – ongetwijfeld perfect gemanicuurde – duim van Hugo de Jonge gaat omlaag.
E-R-G-E-R-L-I-J-K, waar is Jan Mulder als je hem nodig hebt?
Andere prioriteiten. Zoals de olympische sporters die straks in Japan voor een Nederlandse MEDALJE gaan. Japan, waar stemmen opgaan om de hele boel maar weer af te blazen en terecht, want ze zitten daar in het midden van een derde golf.
Maar er is kans op MEDALJES. Die jij later ongetwijfeld in de vorm van een lintje ooit uitgereikt zult krijgen. Al was het alleen maar omdat iedereen om je heen zegt dat je je het snot voor de ogen werkt.
In dat kader vraag ik meteen maar even voorrang voor columnisten. Mannen en vrouwen die onvermoeibaar hun licht over de puinhoop van je beleid laten schijnen en bereid zijn hun goede humeur, levenslust en huwelijksgeluk in te leveren voor telkens weer vlijmscherpe commentaren op jouw waan van de dag.
Je hebt van de getallen, prognoses, voorraden, locaties, data en groepen zo’n uitzichtloze knoeiboel gemaakt, dat niemand in het land er nog chocola van kan maken en alle deskundigen elkaar tijdens de talkshows in de haren vliegen of moedeloos het hoofd op tafel laten zakken. Iedere keer als je in de buurt van een vaccin komt gaat het mis. Overal waar je komt kijken zijn de schappen leeg. Je hoeft je blik maar op een injectiespuit te richten of de naald trekt krom.
En ondanks de zonnige bla bla die je in je kenmerkende woordbagger vol onverschrokken optimisme op het volk loslaat, schiet het maar niet op. Een la van onze vriezer ligt vol dooie mussen, die we je nog eens allemaal gaan presenteren.
Want hoe je ze ook noemt: Routekaart, Gereedschapskist, Stappenplan, licht aan het eind van (ik kan geen tunnel meer zien!) Fieldlab of Stip aan de horizon, Het virus houdt zich niet jouw TomTom…
Mag je zo van me gebruiken, en ik heb er nog wel een paar voor de annalen, maar houd er daarna nou mee op. Want de Braziliaanse P1-variant komt er ook nog aan en dat is heavy shit hoor, geen eigendunk of eer aan te behalen.
Je krijgt nog een leuk uitzwaai artikel in de media, Rutte doet even een ernstig gezicht en prijst je het graf in, en de fotograaf neemt je als je in je werkkamer op het bureau ligt. Doe je wel even die lichtblauwe col aan en je skinny jeans?
Afgesproken!
