Afbeelding van Steven Weirather via Pixabay
Koning voetbal, het is geen democratie. De spelers, en vooral hun zaakwaarnemers, die hebben de macht. De grote clubs, die hebben ook macht, al moeten ze die met elkaar delen, omdat ze met elkaar te concurreren om de beste spelers. De Champions League te halen, het is niet een zaak van leven of dood, het is véél belangrijker dan dat. Geld, dat is waar het om draait in het voetbal. Geld, dat is het enige dat telt. Geld, dat is de ware koning van het voetbal.
De grote clubs hebben een chronisch gebrek aan geld. Het is nooit genoeg, hoeveel ze ook binnen harken met tv-contracten en de Champions League. Ze zijn net rupsje nooit genoeg. Ze willen meer, alsmaar meer. Meer prijzen, dat betekent automatisch meer geld. De salarissen van de topspelers hebben astronomische hoogten bereikt, dan heb ik het nog niet eens over de bedragen die zaakwaarnemers opstrijken. Of over de transferbedragen.
In dit licht is het niet zo vreemd dat 12 van de grootste clubs met het initiatief kwamen om de Super League op te richten. Een elite competitie, waarin alleen de beste clubs van Europa, nee: de wereld, tegen elkaar zouden spelen. Een competitie om je vingers bij af te likken, dachten de oprichters. Ze hadden niet gedacht dat fans zo massaal in opstand zouden komen, dat ze zelfs shirts van hun favoriete club verbrandden. Tegenwind van politici en de voetbalbonden, met namen de UEFA, dat was ingecalculeerd. Dreigementen om clubs en spelers uit te sluiten van deelname aan internationale toernooien, die konden nog met een korreltje zout genomen worden. De soep wordt immers niet zo heet gegeten als ze opgediend wordt. Het feit dat de fans het niet pikten, betekende dat het gedoemd was te mislukken. En zo geschiedde het.
Het was een mooie soap, waarbij spelers, trainers en vooral niet-uitgenodigde clubs over elkaar heen vielen om te verklaren hoe slecht het idee was. Een gesloten competitie, met telkens dezelfde clubs die tegen over elkaar staan, ach, zo gaat het nu al, in de Champions League. Als er niets te verliezen valt, valt er ook weinig te winnen. Promotie en degradatie, ze zorgen voor vers bloed, nieuwe impulsen. Hoe deze Super League het voetbal een nieuwe impuls zou moeten geven, is mij niet duidelijk. Behalve voor de deelnemende clubs, wel te verstaan.
Waar clubs eerst en masse bij Andrea Agnelli aanklopten om toch vooral mee te mogen doen, wisten ze na het uitbreken van de shitstorm niet hoe snel ze zich ervan moesten distantiëren. Dat wil nog niet zeggen dat het project dood is, meent ook Dick Advocaat. De behoefte aan geld zal alleen maar toenemen, het is dus een kwestie van tijd voordat weer een poging gedaan zal worden, zij het misschien in een andere vorm. De topclubs zullen hoe dan ook hun zin krijgen, ze zullen een groter deel van de taart krijgen.
Hoezeer ze zich ook roeren, hoezeer ze vooralsnog hun zin gekregen hebben, de fans zijn niet de baas in het voetbal. Nee, koning voetbal is dood. Geld, dat is de nieuwe koning van het voetbal, al heel lang.
De koning is dood. Leve de koning!
