Bron: Photo by hotblack at Morguefile.com
Misschien is ook dit weer een soort van “Gender Identity” dingetje, maar gelakte mannennagels schijnen heden ten dage mega populair te zijn. De halve mannelijke celebrity-wereld heeft ze inmiddels. Het is een statement geworden.
In ieder geval vormt een zekere mate van vrouwelijke lichaamsopsmuk niet langer een bedreiging voor de mannelijke identiteit. Het geldt nu meer als een identiteitsbevrijding, geheel passend binnen de huidige fluïde samenleving. Fluïde, ja. Met lak aan alles. Dus óók aan je nagels.
Ik vind zwart het mooist; ik houd wel van een beetje gothic. Toch moet ik ook steeds weer denken aan iemand die onhandig in de weer is geweest met een hamer. Ook in dat opzicht zou deze mannentrend dus fantastisch bij mij passen.
“Welke nagellak is voor mannennagels geschikt?” vraag ik bij de uitgestorven Etos, waar ik sinds woensdag weer zonder pardon naar binnen mag. De medewerkster kijkt niet op of om van mijn vraag, wat mijn vermoedens bevestigt over het feit dat deze trend reeds zwaar gesetteld is en ik zelfs een beetje achterloop (oei!). Terwijl ze op haar smarte foon typt, wijst ze gedesinteresseerd met een gifgroene kunstnagel naar het schap met kleurige glazen potjes.
“Allemaal,” klinkt het verveeld.
Thuis doe ik mijn nagelste best. Links met rechts gaat goed. Rechts met links wat minder. Maar all in all ben ik zeer tevreden.
Simone niet. Die is volledig verbouwereerd.
“Wat heb JIJ nou gedaan?!”
“Dat zie je toch? Dat is hip.”
“Echt niet. Hip my ass. Volgens mij heb jij te lang met je neus boven het flesje gehangen.”
Kan kloppen. Ruikt werkelijk overweldigend goed, zo’n potje nagellak. Een licht chemische odeur met een benevelend vleugje aceton. Ik kan me levendig voorstellen dat veel mannen daar gek op zijn.
Simone vindt ‘t maar niks. Te vrouwelijk. Te watjes-achtig. Te homo zal ze als moderne jongere natuurlijk nooit zeggen. “Véél te hoog Alice Cooper-gehalte,” zou ze eerder gezegd hebben. Als ze geweten had wie Alice Cooper is. Maar Alice is niet de enige: David Bowie had al gelakte en gemanicuurde nagels. En Adam Ant. En Morrissey. En Steven Tyler van Aerosmith. Weliswaar allemaal ouwe rockers, maar soit. Ook daar pas ik inmiddels wel tussen.
Ik dwaal af. Simone haalt mij weer terug.
“Die zwarte nagels zijn hooguit iets voor depressievelingen en mannen die een statement willen maken, omdat ze net uit de kast zijn gekomen,” briest ze. “En bén jij dat? Nee! Jij bent een oude hetero en dús loop je hartstikke voor aap zo.”
Wat een felle bekrompenheid. Waar heeft zíj in hemelsnaam last van?
“Zó ga ik echt niet met je over straat, pa.”
“Prima. Vrijheid!!”
“Het ziet er niet uit. Punt. Je past nu perfect in de groep ouwe, afgeleefde mannen die enkel in hun eigen gedachten nog lekker wild en jong zijn.”
“Sjee Siem, wat een hokjesdenken! “Ik stop jou toch ook niet meteen in een hipster-hokje, omdat jij toevallig op kistjes rond wilt draven? Of in het hoerenhokje, met die tanga-niemendalletjes van jou?”
“Idiote vergelijkingen. Net zo idioot als die nagels van jou.”
Nou en. Bekrompen dochters hinderen mij niet. IK vind het mooi. En als schrijver kun je nooit genoeg krijgen van zaken die je vingers met je toetsenbord laten blenden, nietwaar? Nu nog wat mascara en een nageltruitje naveltruitje en dan maak ik als halfbejaarde metro-trendsetter weer helemaal de blits.
En dan vind ik het eigenlijk ook wel weer genoeg met de make-up. Lippenstift vertik ik. Dat is zó gruwelijk vies bij het zoenen. In 2015 werd kort geprobeerd om mannen lipstick als trend aan te smeren, maar gelukkig is dat stupide idee – een lichte opleving in het fluïde tijdperk daargelaten – een zachte dood gestorven. Geen lippenstift voor mij. Straks sturen de HMD-mannen mij nog weg met de mededeling dat ik maar voor HoeVrouwenDenken moet gaan schrijven.
Maar eigenlijk zou ook dat mij niet deren. Lak aan alles, dát is pas een statement.
