Afbeelding van Jason Shivers via Pixabay
De natuur, ik vertoef er graag. De hoeveelheid en diversiteit aan dieren en planten is ongelooflijk. De natuur heeft soms vreemde kostgangers, soms bont gekleurd, soms onopvallend, altijd is er iets om van te genieten. Het is een heerlijke plek om tot rust te komen, en het moois dat je voorgeschoteld krijgt te bewonderen.
De rust wordt soms wreed verstoord, met name door wielrendieren. In kleine groepjes van twee tot zes exemplaren razen ze door de natuur, soms alleen. Ze lijken alleen uit op snelheid, alsmaar sneller willen ze. Gehuld in bonte kleuren, met een helm op en een blitse zonnebril, vooral bedoeld om vervelende insecten uit de ogen te houden.
Het zijn vooral mannetjes, luid bulderen ze onder elkaar om de positie binnen de kudde te bepalen of te bevestigen. Alle andere levende wezens maken zich vliegensvlug uit de voeten, om te voorkomen dat ze verpletterd worden.
Vrouwtjes wielrendieren zijn zeldzaam, als je ze ziet, zijn ze maar zelden alleen. Meestal zijn ze vergezeld van minimaal één mannetje, soms zelfs meer. Angstvallig worden ze beschermd tegen andere kuddes, die jaloers als ze zijn maar wat graag het vrouwtje zouden willen afpakken.
Waar mannetjes en vrouwtjes elkaar ontmoeten, hoe hun paringsritueel is, het is onbekend. Dat maakt het niet minder mooi, als je ze in het wild tegenkomt, als ze langs je heen scheren, als een bonte, veelkleurige en vooral luidruchtige flits.
Een andere, prominente soort die je veelvuldig tegenkomt in de natuur is de kwetteraar. Ook deze soort hoor je al van verre aankomen, al zijn ze een stuk minder snel. De kwetteraar zie je nooit alleen, als hij alleen is, zit hij stil in een hoek, te wachten tot er een soortgenoot voorbijkomt.
De kwetteraar voelt zich het meest op zijn gemak in grote groepen, in roedels van wel tien tot meer. Sterker nog: hoe meer, hoe liever! De kwetteraar bekommert zich niet om zijn omgeving, luid kwetterend struinen ze op hun gemakje over de (bos)paden. Ze hebben geen natuurlijke vijanden, dus hoeven ze niet op te passen voor gevaar. Hooguit voor aanstormende kuddes wielrendieren.
Luid kwetterend proberen de kwetteraars elkaar en alle andere geluiden te overstemmen. Vaak lijkt het of ze het oneens zijn, of er ruzie uitbreekt. Dat is maar schijn, ze kunnen echt niet zonder elkaar.
Het wielrendier en de kwetteraar, het zijn bijzondere soorten. Zelf geniet ik het meest als ze geen van beide in de buurt zijn.
Geef een antwoord