Ik gok op het vaccin

07-05-2021 door Paco

Fotobron: Pixabay.com

Vijftien minuten vertraging, lees ik op een display in het bushokje. Storm, regen en  zeven graden. Je zou dat ‘maatschappij ontwrichtende omstandigheden’ kunnen noemen. Daar word ik niet per se vrolijker van.
Een man van een jaar of zestig komt naast me staan in het bushokje. Een man met een grensverleggende, begrafenis-lila regenjas en een pleister op zijn kin.

Hij kijkt mij onderzoekend aan: “Gelukkig, u hebt geen baard, zie ik,” constateert hij tevreden.
“Fijn,” antwoord ik. “Ik heb ook geen bomgordel om, mocht u daar bang voor zijn.”
“Nee, je begrijpt mij niet,” zegt hij. “Mannen met baarden kunnen echt niet meer. Het is vernederend tegenover vrouwen, begrijpt u? Vrouwen kunnen, behoudens enkele uitzonderingen, geen baard laten groeien. Dat is discriminerend. Je stelt vrouwen daarmee achter en we hadden toch afgesproken dat vrouwen en mannen gelijke rechten moeten hebben. Dus moeten mannen solidair zijn met vrouwen, qua baard.”
Hij kijkt mij afwachtend aan.
“Mee eens, ik pleit er bijvoorbeeld zelf ook al jaren voor om bevallingen voor mannen mogelijk te maken,” antwoord ik. Mijn humeur gaat de maatschappij ontwrichtende omstandigheden achterna.

Hij knikt opgetogen. Mist kennelijk het cynisme in mijn woorden. “Heel veel mensen geloven dat het virus kunstmatig in een laboratorium is ontwikkeld,” gaat hij van de hak op de tak verder. “Dat moet dus een levensgevaarlijk virus zijn. En toch willen diezelfde mensen zich niet laten vaccineren omdat ze banger zijn voor de eventuele nare gevolgen van een vaccinatie. Dat is toch fascinerend? Zelf zou ik gokken op het vaccin. Ik bedoel, of je nu door de hond of de kat gebeten wordt. Mijn gevoel zegt mij dat ik meer kans op overleven heb met het vaccin. En ja, ook ik geloof dat het virus kunstmatig is. Dat het gewoon per ongeluk uit een laboratorium is ontsnapt. Ik geloof ook dat de makers van dat virus, het vaccin daartegen hebben ontwikkeld. Anders zou het nooit al binnen een jaar kant en klaar in je arm kunnen worden gespoten. Daar gaan doorgaans tientallen jaren overheen. Volgens mij hadden ze dat vaccin al kant en klaar op een plank liggen, tegelijk ontwikkeld met het virus. Want je weet maar nooit. Ze hebben het alleen een jaartje laten liggen. Net gedaan of ze iets nieuws moesten ontwikkelen anders zou het te veel opvallen. En alle overheden, wetenschappers en stuurlui aan wal, kunnen het ontkennen en zeggen wat ze willen, maar ik geloof niemand meer. Want de nieuwe waarheid is liegen. En als het er uiteindelijk op aan komt en alles uitkomt, zijn er te veel mensen wiens herinneringen aan dit soort crimineel handelen ineens niet meer actief zijn.”

Ondanks dat ik redelijk nuchter ben, vind ik het fascinerend wat hij zegt. Hierover moet ik nadenken. Ik zie dat hij mij observeert. Een ironisch lachje waardoor de pleister op zijn kin aan één kant loslaat. Geen wond te zien. Alleen een krasje.
“Je denkt erover na, toch? Ik zie het! Je denkt, zou er een kern van waarheid in zitten? Toch? Zie je hoe simpel het is om overtuigend een verhaal te verzinnen? Zie je hoe simpel het is om van een nuchter en intelligent mens, zonder baard, een complotdenker te maken?”
Hij barst in lachen uit. De pleister op zijn kin lacht bungelend mee.

De bus komt eraan. Ik besluit om te gaan lopen. Ondanks de maatschappij ontwrichtende omstandigheden.
Morgen laat ik mijn baard staan.