bron: tegelizr.nl
Je moet leven in het Nu (of het Moment), is zo’n advies dat te pas en te onpas ongevraagd wordt verstrekt. Vaak met een air alsof een spirituele waarheid wordt onthuld.
Als je er gevoelig voor bent klinkt het zen, diep, als een uitspraak van een oude wijsgeer die na een leven lang nadenken zijn conclusie met ons deelt. Zodat wij, gewone stervelingen, ons het prakkiseren kunnen besparen.
Het enige wat we hoeven doen is doen. In het Nu leven. Alsof er een alternatief zou zijn. Alsof we voor een andere tijd om in te leven dan het Nu zouden kunnen kiezen. Om te beginnen is het dus alvast een open deur. Een gemeenplaats vergelijkbaar met: gebruik je ogen om te kijken.
Een gemeenplaats banaliseert de werkelijkheid. In het Nu leven wordt vaak aangeraden als ontsnappingsclausule voor zorgen hebben over de toekomst. In het Nu leven is het zondagse pak van struisvogelpolitiek! Alsof problemen waar je voor wegkijkt ophouden te bestaan.
Een wijsgeer hoef je trouwens niet te zijn om op het idee te komen, integendeel. Juist voor eenvoudigen van geest gaat in het Nu leven vanzelf, ze beseffen niet eens dat ze het zo kunnen benoemen.
Geen paraplu meenemen als het Nu droog is. Geld lenen zonder zich bezig te houden met de terugbetaling. Dat doen ze pas als het moment om terug te betalen gekomen is, en ze blut zijn.
In het Nu leven past ook niet echt bij oplossingen zoeken voor de opwarming van de aarde. Sterker nog, hoe zou je moeten weten dat de aarde opwarmt? Processen spelen zich af in de tijd en je ziet ze pas als je er verleden en toekomst bij betrekt. Wie in het Nu leeft leeft niet alleen zonder perspectief op de toekomst, maar ook zonder historisch besef. Leven in het Nu is erin gevangen zijn.
De Nu-wereld is een fictieve wereld waar verandering niet bestaat. De echte wereld verandert binnen een seconde, laat staan in de loop van een mensenleven. Mensen veranderen ook en niet in hun voordeel, dat is de smerige streek die de natuur ons levert. Zorgen over de toekomst zijn terecht!
Je hoeft alleen maar te kijken hoe het afloopt. Met de dood namelijk. De tekenen van het verval worden van verjaardag tot verjaardag zichtbaarder voor wie er niet voor kiest zich in het Nu te verschansen.
De coronamaatregelen staan in het teken van ‘redden’ van zoveel mogelijk mensen, ook al zijn ze oud en der dagen zat. Alsof je de dood zou kunnen elimineren door elke concrete oorzaak weg te nemen. Alsof het verval zelf geen langzaam sterven is.
De aantrekkingskracht van het Nu is dus verklaarbaar. Naar het verleden kan je niet terug, de toekomst is duister, hoe verder de toekomst in hoe duisterder. Het Nu is de minst onaantrekkelijke optie. In de ban van de illusie van het Nu feliciteer je argeloos mensen met verjaardagen, alsof het geen mijlpalen zijn op weg naar het einde.
Leven in het Nu is leven als een kind dat alles nog te leren heeft, als een varken dat geen weet heeft van het slachthuis dat hem wacht. Het is navelstaren in eigen cocon. Het perspectief van een goudvis in zijn kom. Van een pissebed onder zijn steen. Dat van een demente bejaarde.
Leven in het Nu verandert niets aan het lot want het Nu schuift mee een steeds grimmiger toekomst in. Wegkijken houdt de teloorgang niet tegen. Het orkestje speelde door alsof er niets aan de hand was maar toch zonk de Titanic.
Weigeren het beest in de bek te kijken voelt minder beroerd dan de realiteit onder ogen zien. Maar het is ook een beetje weigeren mens te zijn. Welke andere diersoort is in staat op het leven te reflecteren? We zijn ertoe veroordeeld. Omdat het kan.
Ik snap wel wat je bedoelt, maar je kunt het ook anders uitleggen. Als je op een stoel zit in het nu terwijl allerlei trauma’s uit het verleden jou angst aanjagen , kun je je ook realiseren dat die stoel nog steeds in het nu staat, terwijl de trauma’s in het verleden blijven. Als een herinnering. een chemisch elementje dat jou geen kwaad meer kan doen omdat het er niet meer is. Omdat je in het Nu zit, op een stoel waar niets te bespeuren is van angst of trauma. Wat er kennelijk wél is , is de angst voor dat trauma uit het verleden dat net doet of het nog bestaat. Wat niet zo is want je stoel staat nog steeds in het nu. Het is toch heerlijk als je je dat realiseert. Het hele leven is niets meer dan een door jezelf geprojecteerde film haha. Op je stoel zittend in het Nu kun je de regie van je film overnemen. Geweldig toch? Praise the lord, en dergelijke.Wat overigens niet wil zeggen dat jou geen ellende meer kan overkomen. Ik bedoel; vertrouw op je Schepper maar zet wel je fiets op slot.
Prima stukje van je trouwens Maurice.
Ik denk dat de propagandisten van het Nu meer de toekomst dan het verleden op het oog hebben. Dat je niet in het verleden moet proberen te leven is een visie waar geen zinnig mens het mee oneens kan zijn. Dat we de regie van ons eigen leven hebben lijkt me overigens geen logische conclusie als je de feiten op een rijtje zet. Tenzij iedereen suïcidaal van nature zou zijn. Want ik zie weinig mensen van boven de 110. Dat een mens aangeland in een bepaald stadium in zijn leven vanzelf suïcidaal wordt, lijkt me dan weer logisch. Als ik dat stadium definieer als de onleefbare ravage die er van een mens overblijft als het verval zijn destructieve werk heeft gedaan. Je kan als mens dus alleen de regie nemen van het leven zoals het aan ons wordt gepresenteerd. Dat noem ik geen regie.