Bron: Pexels / Andre Furtado
Het gebeurde in een tijd dat niemand opkeek van een weekje schaatspret, want schaatsen zat ooit in het standaardpakket van een Hollandse winter. Het kan dus meer dan tien jaar geleden zijn. Wat daar ook op wijst, is dat ik nog geen smartphone had. Toen ik er op die schaatsdag een in handen kreeg gedrukt, had ik geen idee hoe je zo’n ding bediende.
Hij was van een meisje dat met een stel vriendinnen aan het schaatsen was en zich samen met hen wilde laten vastleggen op een foto. Ze wilden er allemaal op, dus ze probeerden iemand te charteren om de foto te nemen. Het was dus na de uitvinding van de smartphone, maar voor die van de selfiestick.
Of ik die foto wilde maken. Natuurlijk! Eerst hilariteit dat ik niet wist welke kant van het apparaatje ik op ze moest richten, en waar de knop zat om af te drukken. Maar uiteindelijk wist ik alle snoetjes, klaar om te smilen in het schermpje te vangen. Komt ie! Op alle gezichten brak een glimlach door, afdrukken maar. Een stuk of vijf dankbare meisjes, daar doe je het als man voor.
Zo’n buitenkansje krijg je in deze tijd niet meer. Afgelopen winter stond ik na jaren eindelijk weer eens op de schaats. Maar een stel vriendinnen dat op de foto wil, heeft daar niemand meer voor nodig.
Een van die meisjes zou uit haar designtasje een soort staafje opdiepen, uitschuiven, er geroutineerd een houdertje aan vastschroeven en daarop haar smartphone vastklikken. Alle koppies bij elkaar, in het lensje kijken, allemaal een geroutineerde big smile op het gezicht, op de knop drukken en klaar is kees. De selfiestick maakt de man ook op dit terrein overbodig!
Nu maakt een selfiestick ook dingen mogelijk die vroeger niet konden. Je zal als bergbeklimmer maar op de top van de Mount Everest aankomen en er is niemand die even dat kiekje kan maken. Nu is de Everest het verkeerde voorbeeld, daar staan ze tegenwoordig in de file. Maar er zijn nog eenzame bergen zat.
De selfiestick heeft wel een revolutie ontketend in de huis-tuin-en-keukenfotografie. De foto-objecten van vroeger waren andere mensen zoals familie, vrienden en kinderen, huisdieren, mooie gebouwen, de Nachtwacht, een concertpodium, je idyllische vakantiebestemming. Maar dat is veranderd.
Dankzij de selfiestick kan je tegenwoordig zonder enige beperking het object fotograferen dat je stiekem het meest interesseert. Jezelf! Alles wat vroeger op de voorgrond stond, is naar achteren geschoven! De Trevifontein in Rome ergens op de achtergrond en jij groot in beeld met een vette grijns ervoor, in de verte achter je dat podium met je favoriete artiest, jij levensgroot op de voorgrond. Enzovoorts.
Elke achtergrond biedt een kans om nieuwe kanten van jezelf op beeld vast te leggen. Het houdt niet op met foto’s, met bewegend beeld kan je jezelf in je eigen filmpje regisseren in elke zelfgekozen natuurlijke habitat. Ingewikkelder dan het vastleggen van een mooie boswandeling hoeft het niet te worden. Want het gaat om jou!
Het hele idee is om het niet voor jezelf te houden. Zelf kijken is goed, je laten bekijken is beter sinds de selfiestick. Alles wat je vastlegt kan je kwijt op internet. Op Instagram bijvoorbeeld en wat daar niet geschikt voor is, kan terecht op andere internetpodia.
Zo surfen wij op de redactie van Hoe Mannen Denken in een stil uurtje wel eens naar de filmpjes van een jonge vrouw die haar naakte wandelingen in het bos met behulp van een selfiestick vastlegt. In sommige filmpjes raakt ze overmand door gevoelens en moet ze zich even ontladen. En als dat gebeurd is, wandelt ze terug naar de plaats waar ze haar kleren heeft achtergelaten. En gaan wij weer verder met ons werk.
