Cr.: Gabriel Matula / Unsplash.com
‘Misofonie is een aandoening waarbij specifieke geluiden heftige gevoelens van woede, haat of walging oproepen.‘ Zo begint de Wikipediapagina.
Ik heb misofonie in mijn pretpakket zitten. Zo kan ik niet tegen kauwgomkauwers, smakgeluiden, kraken, slurpen, schuifelen, neus ophalen en ga zo maar door. Zodra ik zo’n geluid hoor sta ik op scherp en krijg ik instant moordneigingen.
Thuis zijn ze het inmiddels wel gewend. De kinderen eten geluidloos en knagen alleen kauwgom als ik niet in de buurt ben. Mijn vrouw eet vrijwel nooit chips als ik naast haar zit, en als er iemand verkouden is wordt de neus elke 5 minuten gesnoten. Zelf zorg ik ervoor dat ik mij af en toe terug trek, als er vrolijk geknaagd wordt. En als er een vriendje of vriendinnetje blijft eten, dan maak ik iets dat zo min mogelijk geluid genereert. Soep zal ik nooit serveren.
Dat zou eigenlijk niet zo moeten zijn, maar misofonie is helaas niet echt een aandoening waar een goede behandeling voor bestaat. Natuurlijk heb ik het geprobeerd, met ergotherapie, en ik moet zeggen dat dit op de korte termijn zeker geholpen heeft. Maar het heeft de misofonie zeker niet weggehaald.
Ik denk dat deze aandoening vooral een stoplichtfunctie heeft. De walging voor bepaalde geluiden komt in golven, en het wordt een tsunami zodra mijn stresslevel hoog zit. Tegenwoordig probeer ik rust te pakken, zodra ik merk dat de misofonie de overhand krijgt. En dat werkt enigszins.
Image by Gisela Merkuur from Pixabay
Maar die vermaledijde misofonie laat zich niet zo makkelijk pakken. Ze wringt zich in allerlei bochten, om mij maar zoveel mogelijk te raken. Wil ik bijvoorbeeld tv gaan kijken, dan komen er alleen maar reclames van chips etende mensen voorbij. Waar natuurlijk met een zeer hard kraakgeluid duidelijk gemaakt moet worden hoe krokant de zoutjes zijn.
Of ergens in het publiek van een praatprogramma zit een kerel met open mond te genieten van zijn kauwgompje.
Ook kan ik niet naar bepaalde presentatoren kijken. Dat bepaalt welk journaal ik kijk. En Caroline Tensen zap ik direct weg, want zij begint elke zin met een smakgeluid.
Dan maar een filmpje. Netflixen, ook prima. Alleen zal je dan altijd zien dat er een dame intens slurpt van haar thee. Of Ferry haalt elke drie minuten even lekker zijn neus op.
Muziek luisteren dan maar? Nee hoor, want je hebt geen idee hoeveel zangers al hijgend naar adem happen, tussen de zinnen door. Die kerel van Muse voorop.
Op dat soort momenten ben ik in staat om het huis binnen een minuut met de grond gelijk te stampen.
Als alternatief ga ik maar met de hond wandelen. Da’s beter voor iedereen. En als ik dan een uur in het bos geweest ben, zonder dat ik ook maar één mens ben tegengekomen, ben ik weer rustig en geef ik de hond een snack. Iets wat ze luid krakend, met open bek oppeuzelt.
Maar da’s het gekke; daar kan ik prima tegen. Een hond kan immers niet anders.
