Bron: Pexels
Film kijken is stom. Vind ik. Want je bent zeker anderhalf uur van je leven kwijt aan het staren naar een verhaal dat negen van de tien keer nergens over gaat. Zonde van je tijd, zo’n film.
D’r zijn natuurlijk films die er wel degelijk toe doen. “Shindler’s List” bijvoorbeeld. Of “In Diana Jones“. En klassiekers als “Goodfellas” en “Cape Fear“. Eigenlijk elke film die Martin Scorsese geregisseerd heeft. Maar meestal is een film niets anders dan een stukje stompzinnig vermaak.
Toen de kinderen nog een stuk jonger waren moest ik mee naar de bioscoop. En dan staarde ik naar “De Verschrikkelijke Ikke“, of naar “Huisdiergeheimen“. Amerikaanse tekenfilms die nagesynchroniseerd waren. Want de kinderen snapten nog geen jota van de Engelse taal. Nu zijn ze ouder en vinden ze de films die mijn vrouw leuk vindt ook helemaal geweldig. Zoals “Harry Potter” en “The Hunger Games”. Of, God hebbe mijn ziel, “Twilight”.
Die laatste filmserie is misschien wel het meest wanstaltige dat ik ooit heb gezien. Met van die anorexia-vampiers die alleen maar dramatisch kunnen mekkeren dat ze honger hebben. Robert Pattinson voorop. Die overigens ook nog een rol in Harry Potter had. Maar dit terzijde.
Afbeelding van OpenClipart-Vectors via Pixabay
Nee, film kijken is stom. Slecht voor je creatieve brein ook, zo’n film kijken. Zeker als je -net als ik- vrij veel films hebt gezien. Je brein kauwt dan elk verhaal alvast voor. Daarom weet ik in het begin van het verhaal meteen wie de slechterik is en welke actrice hoogverraad pleegt. Of hoe het verhaal afloopt. Bijna elke film loopt namelijk goed af, en vertelt het verhaal volgens het succesboekje dat Hollywood bedacht heeft; de held heeft het goed, daarna maakt hij of zij iets dramatisch mee, de toekomst lijkt hopeloos, maar op het laatst overwint de liefde*, het goede*, de vriendschap*.
Behalve “Arlington Road“. Ga die film zien, mensen.
Film kijken is vooral stom omdat ik elke keer tóch weer word meegezogen in het verhaal. En het maakt niet uit hoe stom de film is, maar aan het eind van het verhaal zit ik weer hele pakken zakdoeken weg te snotteren. Als een echte vent.
Laatst keek ik “Pitch Perfect 3“, toch niet een heel noemenswaardige film, en een dito verhaal. Maar toen de Bella’s aan het einde samen op het podium stonden, lag ik alweer te janken als een baby met chronische darmklachten. En toen heb ik definitief besloten dat film kijken stom is.
*Doorhalen wat niet van toepassing is
