Fotobron: Babak Fakhamzadeh
Als we nu eens moeite hadden gedaan goed te luisteren, hoe anders zou het dan afgelopen zijn met de Nederlandse inzending voor het Songfestival? Als nul punten van het publiek en elf van de vakjury ons deel is, dan ging het kennelijk uitsluitend om de kwaliteit van het nummer!
Alsof goede bedoelingen niet veel belangrijker zijn dan een gezellige avond voor de buis! Jeangu Macrooy nam de moeite een belangrijke boodschap met ons te delen, maar niemand die er oog voor had! En die miskenning was nog niet genoeg belediging. Het broccolischandaal ging er nog eens dunnetjes overheen.
De passage in het Sranantongo ‘Yu no man broko mi’ (Je kan me niet breken) verstaan als ‘Doe mij maar broccoli’, het is regelrechte kwade wil! En Albert Heijn die zout in de wonde strooide door er in een advertentie op in te spelen voor kapitalistisch gewin.
Het is niet voor het eerst dat goedbedoelde boodschappen volledig genegeerd worden. Tientallen jaren na dato heeft nog steeds niemand door dat Dinge Dong, het nummer van Teach-In waarmee Nederland in 1975 het Songfestival won niet alleen een lekker in het gehoor liggend riedeltje was.
Oppervlakkig gezien ging Dinge Dong over een kalverliefde die voorbij was gegaan. Wie goed luisterde begreep dat het een requiem was voor de overleden geliefde, bedoeld om troost te bieden aan de achtergeblevene die met zijn of haar gevoelens geen kant meer op kon.
Even when my lover has gone, gone, gone, sing ding-ding-dong, zong Getty Kaspers met een hoorbaar brok in haar keel! Hoe kan je dat anders opvatten dan: de dood heeft me bruut gescheiden van mijn teerbeminde waar ik lief en leed mee deelde, maar ik zing ding-ding-dong! Niet omdat het haar niets kon schelen, maar als overlevingsstrategie. Omdat ze er anders zelf aan onderdoor gegaan was.
En dan Birds, de songfestivalbijdrage van Anouk in 2013. ‘Birds falling down the rooftops Out of the sky like raindrops’, zong ze vol overgave. Je ziet het pas als je het doorhebt, zei de voetballende filosoof. Al die horden merels die de daken van de huizen als glijbanen gebruikten.
Maar dat deden ze niet voor de grap. En het was ook niet uit speelsheid dat ze zich als regendruppels naar beneden lieten vallen. Anouk koos een Europees podium om zich als vertolker op te werpen voor de noodkreet van de met uitsterven bedreigde vogels. De vogels van de rode lijst. De grutto’s, de korhoenders. Niemand die het oppikte!
Sieneke was het songfestivalslachtoffer van 2010. Iedereen hoorde alleen shalalie shalala, zomerzon en mokka-ijs, niemand merkte dat het woord ‘vergeten’ steeds terugkwam in de door Vader Abraham (Pierre Kartner) geschreven songtekst. Als je vergeten zegt, zeg je Alzheimer! Dit lied vroeg Europese aandacht voor het alsmaar groeiende alzheimerprobleem, waar corona bij in het niet valt!
De Toppers worden altijd als clowns weggezet maar hielden in 2009 met hun ballade Shine wel even een pleidooi tegen oorlog. Ze reikten zelfs een oplossing aan: Licht! Let your light shine! Step into a brighter day. The light will guide and take us to the world we all dream of Shine, shine, shine, shine.
Mensen doe thuis alle lampen aan. Kies de dag en niet de nacht! Maar ook in dat jaar was niemand geïnteresseerd in de blijde boodschap.
Jeangu Macrooy kan zich troosten met de gedachte dat hij in goed gezelschap verkeert. Als je in hetzelfde schuitje zit als Teach-In, Sieneke, Anouk en de Toppers heb je toch iets goed gedaan!
