Bron: Pixabay.com
In september 2019 kwam ik thuis te zitten met een behoorlijke burn-out. Nu, bijna 2 jaar later, ga ik weer 40 uur per week werken. Hoezee! Vaarwel, burn-out! Alle stress uit mijn systeem! Tot nooit, trauma’s!
Of toch niet?
Nee natuurlijk niet. Zo werkt het niet. Bij mij werkt het zo niet. Maar ik ben al wel een heel end in de goede richting gekomen. Een en ander is op een dusdanige manier verwerkt en aangepakt dat het allemaal behapbaar is geworden. Er is een stijgende lijn, maar toen ik de uitslag van alle onderzoeken onder mijn ogen kreeg schrok ik toch wel even.
Ik zal vooraan beginnen.
In september 2019 begon ik met onderzoeken bij een lokale praktijk voor psychologie. Het resultaat gaf aan dat ik wegens meerdere extreme trauma’s een persoonlijkheidsstoornis ontwikkeld heb. Maar daar kon deze praktijk mij niet mee helpen, omdat ze de expertise niet in huis hebben. Door naar het GGZ, waar ze wél specialisten hierin hebben werken.
En toen kwam corona.
De onderzoeken, een eventuele behandeling kwamen stil te liggen. Om mij niet aan mijn lot over te laten kreeg ik één op één gesprekken met de praktijkondersteuner van de huisarts, en we besloten om met medicatie te beginnen. Zodat de heftigste emoties wat gereguleerd werden.
Na de zomer van 2020 kwam de GGZ weer om de hoek kijken. De onderzoeken startten weer en ook daar kwam uit dat ik een persoonlijkheidsstoornis ontwikkeld heb. Maar ik werd óók gediagnosticeerd met PtSS. EMDR zou kunnen helpen om de grootste trauma’s behapbaar te maken. De trauma’s volledig uit mijn systeem krijgen, dat bleek een onmogelijke opgave.
Bron: Pexels.com
Ik begon pas met EMDR in het voorjaar van 2021. Want een wachttijd van maanden. En na drie maanden met wekelijkse sessies was ik klaar. Nog eens drie maanden later kreeg ik eindelijk het resultaat van alle onderzoeken.
Toen ik bij het GGZ binnen kwam is er een zeer ernstige depressie geconstateerd. Na de EMDR behandeling is deze depressie geslonken tot een net niet ernstige depressie. Stijgende lijn dus. En prima om met zo’n diagnose voltijds aan de slag te zijn. Voor mij.
Maar ik ben er nog lang niet. Dat snap ik. Daarom begin ik na de zomervakantie met een zeer intensieve, langdurige nieuwe therapie. Eentje die goed te combineren is met mijn voltijds baan. En met de bedoeling om alle vastgeroeste patronen te herkennen en om te draaien naar nieuwe patronen waar ik nu en in de toekomst wél voordeel bij heb.
Is de burn-out voorbij? Hij is zeker flink aangepakt, en ik heb weer de energie en motivatie om het leven te proberen te omarmen. Maar ik ben nog lang niet waar ik moet wezen.
Dus het is nog geen vaarwel voor de burn-out. Maar tegenwoordig kijk ik niet weg als hij dreigend voor mij staat. Ik kijk terug en ik scan de opties om hem de deur te wijzen.
