Bron: Pixabay
Ik snap dat mensen die mij een paar jaar niet meer hebben gezien schrikken van mijn extra kilo’s.
Maar waar ík van schrik is het feit dat mensen er vanuit gaan er grapjes over te kunnen maken. Of die mij gaan vertellen dat ik af moet gaan vallen. “Vroeger had je tenminste nog een goed lijf,” kreeg ik te horen.
“Nee, jíj ziet er goed uit, met je hangtieten en je kipfilet-armen, stomme k*t“, wilde ik zeggen. Maar ik ben beleefd gebleven. Waarom zou ik een denigrerende opmerking over andermans’ lijf maken, als ik weet hoe hard dat kan binnenkomen?
Natuurlijk weet ik ook wel dat ik moet afvallen. Ik ben op het punt gekomen dat mijn overgewicht ongezond begint te worden. Maar daar ben ik al hard mee bezig.
Ik val af. Gemiddeld een halve kilo per week. En dat doe ik omdat ik een gezondere levensstijl wil, én omdat wat minder kilo’s mijn zelfbeeld ten goede komt. Ik doe het niet omdat anderen mij ongevraagd vertellen dat ik te dik ben. Of om te voldoen aan een bepaald ideaalbeeld.
Ik val af. Gemiddeld een halve kilo per week. En dat doe ik omdat ik een gezondere levensstijl wil, én omdat wat minder kilo’s mijn zelfbeeld ten goede komt. Ik doe het niet omdat anderen mij ongevraagd vertellen dat ik te dik ben. Of om te voldoen aan een bepaald ideaalbeeld.
Er zijn mensen die dichtbij mij staan. Familie, vrienden. Als zij zeggen dat ze bezorgd zijn om mijn overgewicht, dan snap ik dat. Het is niet altijd tof om te horen, maar ik begrijp hun motivatie.
Het zijn de mensen waar ik weinig tot geen persoonlijk contact mee heb, die zich tóch geroepen voelen om opmerkingen te plaatsen. Met hen heb ik moeite.
Het zijn de mensen waar ik weinig tot geen persoonlijk contact mee heb, die zich tóch geroepen voelen om opmerkingen te plaatsen. Met hen heb ik moeite.
“Ik snap dat je moe bent, je hebt natuurlijk behoorlijk veel mee te sjouwen.”
“Wanneer ben je uitgerekend?”
“Zou je die nootjes wel pakken? Ik bedoel, met jouw omvang?“
Zomaar wat opmerkingen die ik bijna dagelijks toegeworpen krijg. En ze raken mij.
Dat vind ik nog het meest vervelend; dat ik mij laat raken door stompzinnigheid.
Blijkbaar mag je tegen mensen met overgewicht ongegeneerd en ongevraagd vertellen wat je daar van vindt. Misschien denkt men dat dikkertjes wel tegen een stootje kunnen. Letterlijk en figuurlijk.
Feit is dat ík daar in ieder geval niet op zit te wachten.
Feit is dat ík daar in ieder geval niet op zit te wachten.
Mijn gewicht is een bijzonder pijnlijk punt voor mij, omdat het symbool staat voor de zeer ongelukkige periode waar ik uit klim. Onder andere medicatie zorgde voor mijn extra kilo’s. En natuurlijk hielp zwaar depressief met een bak chips op de bank zitten ook niet mee.
Ik klim keihard uit die periode, en dat kost behoorlijk veel kruim. Wat extra lastig is, omdat de spiegel mij telkens confronteert met het fysieke resultaat van mijn ernstige depressie.
Leuk bedoelde opmerkingen omtrent mijn omvang dragen dan niet bij aan mijn motivatie.
Leuk bedoelde opmerkingen omtrent mijn omvang dragen dan niet bij aan mijn motivatie.
Ik moet leren om mijn lichaam te accepteren, wat het formaat ook is. Want ieder lijf is prachtig, ook dat van mij. Zelfs die trut met haar hangtieten en kipfilet-armen is op haar manier aantrekkelijk.
Haar karakter is gewoon kut.
