Fotobron: Wikimedia / Hans Peters / Anefo | CC0 1.0
Ik denk tijdens dit EK vaak aan Truus van Hanegem, de moeder aller voetbalvrouwen. Truus op de tribune tijdens de WK-finale van ‘74. Strafschop voor Nederland. Truus slaat de handen voor de ogen, ze durft niet te kijken.
Pas wanneer alle spelersvrouwen om haar heen juichen, springt ze zelf ook op. Die struise vrouw, huilend van vreugde. Een onvergetelijk beeld.
Truus was een fenomeen. Ze trouwde met Willem omdat ze van hem hield. Dat die gekke, zwijgzame man ook voetbalde, was haar aanvankelijk niet eens opgevallen.
Truus dacht altijd dat Willem ging vissen wanneer hij op zondagochtend met zijn tasje achterop de brommer vertrok. Het maakte haar allemaal niets uit.
Later, toen Willem beroemd was, deden ze wel eens iets commercieels. Zo stonden Willem en Truus een keer samen in het Hema-breiboek.
Ze scheidden in 1983, na twintig jaar huwelijk. Niemand weet precies waarom. Vraag Willem of Truus ernaar en een bedrukte stilte treedt in. Prachtig vind ik dat. Een scheiding die meer dan dertig jaar later nog steeds gevoelig ligt.
Dan moet het wel echte liefde zijn geweest.
