Bron: http://hmd.plaatjesgenerator.nl
Ik heb een hele avond alleen met Dochter. Zoon -gediagnosticeerd met McDD- logeert bij de zorgbegeleiding en mijn vrouw werkt in het theater.
“Wat wil je doen, die zaterdagavond?” vroeg ik een week geleden. “Poolen,” kirde Dochter, “en bowlen. Met bitterballen en nacho’s. En ijsthee, maar ik wil daarvoor lekker uit eten bij de Italiaan. Of naar de Griek. En eerst gaan we naar de bioscoop. Jij mag chips en ik krijg een extra grote bak popcorn. We moeten ook nog een ijsje halen en als het even kan zou ik ook graag samen met jou in de woonkamer logeren. En dat de hond dan op je hoofd poept.“
“Ik dacht zelf aan een dvd-tje en een zak nibb-its,” werp ik tegen. Lichte teleurstelling kleurt het gelaat van mijn dochter. “Ja, dat kan natuurlijk ook. Maar dan mag ík de film uitkiezen!“
Toegeeflijk als ik ben reserveer ik alvast een tafel. Om half 8, zodat de kans klein is om in het poolcentrum tussen aangeschoten pubers te zitten. Ik sta op het punt om ons favoriete restaurant te bellen als mijn vrouw mij afremt. “Je moet het zelf weten hoor, maar Dochter is al heel gelukkig als ze in jouw armen naar Bambi kan kijken.”
En daar heeft ze een punt.
Wat zou ik mijn dochter graag de wereld geven. Hoe graag zou ik haar elke nanoseconde alle aandacht gunnen. Maar zo vaak gaat alle energie naar haar broer. Omdat hij dat nu eenmaal nodig heeft. Zoon móet in alles begeleid worden.
Dochter krijgt noodgedwongen net wat minder aandacht dan haar broer, en ze vindt het vreselijk. Ook al snapt ze theoretisch heel goed wat de reden erachter is.
Maar Aandacht aan je dochter geef je niet door een avond vol te plannen met wat zij wil. Het gaat erom dat we samen zijn.
We hebben een compromis gesloten. Dochter maakt een pizza voor ons en daarna gaan we een uurtje poolen.
Om vervolgens nog eventjes met zijn tweeën te huilen bij Bambi.
Meer blogs over McDD Lezen? Klik hier.
<3
Best Dad Ever!