Afbeelding van Mauro Borghesi via Pixabay
Al een tijdje ben ik op dieet. 9 Kilo ben ik inmiddels kwijt. Niet dat je er veel van ziet, want die 9 kilo is corona-gewicht. Mensen die mij het afgelopen jaar niet hebben gezien denken dat ik nog gewoon hetzelfde lijf heb.
Op werkdagen eet ik crackers, en veel fruit en groente. Dan zit ik achter de pc met een bakje snoeptomaatjes, en een volkorencracker waarop ik flinterdun wat baba ganoush smeer. In de avond eet ik mee met de pot. Maar –en daar zit de winst– na het avondeten stop ik niets meer in mijn mond. Op een liter water na.
Nu ben ik op dieet, én ik ben een Hollander. Zuinig. En snoeptomaatjes blijken best duur te zijn.
Ik deed boodschappen. Bij het schap zag ik dat snoeptomaten 3 euro per 500 gram kosten. Voor cherrytomaatjes betaal ik 80 cent voor 250 gram (!). Mijn keuze was snel gemaakt, en mijn wagentje vulde ik vol trots 6 dozen cherrytomaatjes. Fuk de snoeptomaten-grootgrutter en hun dikke BMW’s! Niet van míjn centen!
De dag erop moest ik werken. Op een locatie waar ik vrijwel nooit kom. Wel opgevoed vroeg ik aan de conciërge of ik mijn gepureerde aubergine (met knoflook en rode peper) in de koelkast mocht bewaren. Net als mijn bakje met cherrytomaatjes. Geen probleem was dat, want alles lukt als je maar vriendelijk bent.
Rond 15.00u pakte ik mijn bakje cherrytomaatjes. Ze waren al lekker koud. Toen ik weer achter de pc van mijn collega zat, stopte ik zo’n rode rakker in mijn mond. Achteloos beet ik erin, terwijl mijn mond nog niet volledig gesloten was. Een dikke straal tomatensap –inclusief een goede kwak cherrytomatenzaadjes– spoot over het toetsenbord en over het beeldscherm. Alles zat onder.
Had ik weer; ejaculerende cherrytomaatjes.
Wanhopig zocht ik naar tissues, want dat doe ik vaker als er een puike straal zaad over een toetsenbord vliegt, maar ik kon niets vinden. Ten langen leste toogde ik naar het toilet, om met een flinke hoeveelheid toiletpapier terug de afdeling op te lopen. Angstvallig ontweek ik de vreemde blikken.
Professioneel depte ik het natte zaad tussen de toetsen uit. En ik ging weer aan het werk. Na een ejaculatie ga je immers weer over tot de orde van de dag.
Pas toen ik naar huis wilde gaan voelde ik hoe plakkerig de “insert” toets was. En zag ik dat er een flinke druppel aan het beeldscherm hing. Precies bij de aan- en uitknop.
Gelukkig hoef ik niet vaak meer op deze locatie te werken. “Boeien“, dacht ik nog, toen ik de parkeerplaats af reed.
Maar weet je wat ik wél erg vond?
Die cherrytomaatjes zijn niet te vreten.
