Bron: Photo by hotblack at Morguefile.com
Ik dacht het meer en meer te doorgronden, maar ik snap er steeds minder van. Van mensen en hun ideeën van De Waarheid. Van mensen die denken te weten hoe het zit en daarmee steeds banger in de wereld staan. Van ideeën die door het simpele uitdragen ervan de angst vleugels geven. En van waanzin die klaarblijkelijk relaties kapot kan maken. Niet omdat die relatie al slecht was, maar omdat de meningen en vermeende (!) kennis van de één niet stroken met de acties, wensen en gedachten van de ander, waardoor de angst voor elkanders reacties zorgt voor nóg meer leugens en breuken.
Ik kon me er tot dusver niets bij voorstellen, bij een “relatiebreuk door Corona”. Ik hoorde hier en daar dat mensen uit elkaar gaan, doordat ze tijdens de lockdowns te lang te dicht op elkaars lip hebben geleefd en daardoor de wederzijdse irritaties over onhebbelijkheden dermate groeiden dat langer samenleven niet meer mogelijk was.
Maar dat een innige, voorheen ‘gezonde’, toekomstbestendige relatie tussen een zelfbenoemde ‘wakkere’ met grote angsten en een onwetende ‘slapende’ (die ondanks alles tóch de reguliere weg van de pandemie-bestrijding wenst te volgen) te gronde gaat aan het feit dat laatste zich heimelijk heeft laten vaccineren, had ik niet voor mogelijk gehouden. Maar het kan. Ik heb het nu helaas van heel dichtbij mogen aanschouwen.
En ja, het is enkel en alleen die angst. De wanen aller dagen – de waan van die ene dag doet er allang niet meer toe – die met een trechter in de kelen der onzekeren gegoten worden. Door mensen die steeds weer het allerslechtste in andere mensen menen te moeten herkennen. De doodsangst die individuen laat liegen over wat ze werkelijk willen, namelijk léven. De vrees dat een – toegegeven zeer nieuwerwets, mogelijk nog enigszins experimenteel – vaccin de mensheid terug zal brengen naar die ene miljard van de Club van Rome. De Great Reset van het WEF. Het paniekvuur dat aangewakkerd wordt door steeds wildere complotgedachten over een mensheidsvernietigende elite. Corona is goed voor veel negatieve fantasie.
En vooral: Corona laat samenzijn in duigen vallen. Gelukkige toekomsten en goede relaties worden abrupt op een zijspoor geparkeerd. Vanwege een spuitje vol onzekerheid. Ikzelf ben inmiddels gevaccineerd, ondanks dat – of eerder ‘omdat’ – ik zelf Corona gehad heb. Ik hoef dat echt niet nog een keer. Ieder zijn of haar keus.
Het is de veroordeling die ons de das om doet, niet dat virus.
Ja, ik heb ook mijn vraagtekens bij de manier waarop inentingen met steeds meer dwang erdoor gedrukt worden. Nee, ik snap ook niet waarom jonge, gezonde mensen die maar zeer zelden echt ziek worden van Delta-Corona, gevaccineerd worden. Laat hen leven? De ouderen en zwakkeren doelgericht be- en afschermen, prima. Maar vanwaar die immense druk op – en schuldtoewijzing naar – de jongeren, die zich al dik anderhalf jaar moeten opofferen voor een pandemie die niet de hunne is?
Enfin. Ik dwaal af. Het gaat mij om de angst die mensen, ons allemaal, steeds verder uit elkaar drijft. Niet alleen de angst voor “Corona of vaccinatie” (een andere keuze is er blijkbaar niet), maar ook de angst die ontstaat door de steeds groter wordende porties dagelijkse ellende die we moeten vreten. Mediale dwangvoeding. Je kúnt er niet meer omheen.
Overstromingen door klimaatveranderingen. Woekerende brandhaarden door extreme hitte en droogte. Vernietiging. Aanslagen op klaarlichte dag. Rondschietende rappertjes. Burgeroorlogen en plunderingen vanwege een gevangen gezette president. Continue gevoelde bedreigingen. Niet anders dan voorheen, maar wél dichterbij dan ooit door een verrotte mediawereld die niet kan overleven zonder angst te zaaien en clicks te oogsten.
Ook al ben je wakker in je eigen optiek, je gaat toch slapende ten onder. Want die angst, die drijft ons steeds uit elkaar. We laten het toe. We doen het elkaar aan. En ik zie het ‘waarom’ van dit alles niet meer.
Het is en blijft mens versus mens. Tot er geen mens meer met een andere mens wil samenzijn. Onmenselijke eenzaamheid. Maar ach, het zal. Sterven doe je ten slotte ook altijd nog alleen.
