Bron: Photo by hotblack at Morguefile.com
Schoonmaken en opruimen zijn (nog steeds) niet de grootste hobby’s in Huize Enkeling. Met een smetvrezige moeder en een reinheidsmaniak van een zus werd de tegendraadse beweging in mij al vroeg in mijn jeugd een feit. Enige tijd geleden ontdekte ik dan ook mijn huishoudelijke lievelings concept ‘Panta Rhei’: alles vloeit, alles is in beweging. Oftewel, go with the flow. Desnoods in samenwerking met de toiletspoeling.
Soms maken de kinderen een misplaatste opmerking over mijn hygiënische kunsten, maar zelf doen ze ook zo goed als niks. Ze zorgen ervoor dat (vooral eetbare) zaken in dit huis als vanzelf beginnen te leven en dat mijn wasmachine chronisch overwerkt is. Dus moeten ze gewoon hun klep houden.
De WC heeft zwarte sporen, want milieudeskundige Simone heeft een afkeer van iedere chemische oplossing tegen kalk. En azijn helpt geen ene flikker. De keuken wordt regelmatig voorzien van wolkenkrabbers van vuile vaat en “niet meer zo lekker” eten. Kortom: mijn huis is niet het schoonste van Nederland. Maar: het kan erbij door. Al zeg ik het zelf.
Daarnaast leven we toch alweer sinds tijden in goede gezondheid in mijn kot; onze immuunsystemen glanzen. En verder niets dan onbezoedeld respect in dit gezin: we waarderen elkaars hygiënische tekortkomingen te pletter. En dat geeft rust – een van die belangrijke 3 R’s die mijn moeder er vanaf mijn geboorte in geramd heeft. Maar de waardering zou wel wat explicieter kunnen zijn.
—
“Pap, mag ik vanavond bij Sanne slapen? Ze vroeg het laatst en het is toch vakantie en…”
“Sure, meid. Is al goed. Doe je ding.”
“Thanks paps, jij bent de beste.” En weg is ze, spullen pakken.
Yes! Mannenavond met mijn zoon. Jammer dat het EK afgelopen is. Ik flikker meteen de vloeibare courgette en de grijs geworden bio-aubergine in de groen-kliko en check de pizza-, chips- en biervoorraad.
De volgende dag komt Simone tegen de middag weer thuis.
“En? Leuk gehad? Lekker geslapen?” informeer ik meteen.
“Nou…” Dan volgt een lange stilte die niets goeds voorspelt.
“Ik ga daar nooit meer slapen, denk ik…” murmelt ze.
“Huh?”
Dan barst ze los.
“Het is daar ZO vies! Overal liggen bergen met smerige stinkkleren, alles zit onder de hondenharen, stapels oud papier en volle asbakken waar je maar kijkt. Het stinkt er echt enorm naar hondenvoer en sigaretten. En onze wc kun je aflikken in vergelijking met die van hun.”
Ze moet even op adem komen van alle horror.
“En ik moest in één bed slapen met Sanne… En dat was niet eens een breed bed, dus we moesten tegenovergesteld slapen en daardoor had ik steeds haar kaastenen in mijn neus. En dat bed was óók vies, bah. Ik dacht dat er van alles om me heen kroop. En ik heb nu rare beten op mijn onderbenen…”
Weer neemt ze hap verse (schone) lucht.
“En Sanne maakt ook nog eens hele rare kreunende geluiden ‘s nachts. Je zou bijna denken dat ze een pornofilm droomt, het klonk best wel eng. Wil je het horen? Ik heb het opgenomen!”
“Nee, laat maar, ik geloof je meteen, lieffie.”
“Oké, nou ja, ik bedoel maar. Dus ik heb eigenlijk zowat niet geslapen. En ik voel me heel vies en daarom ga ik nu douchen. Maar wat ik eigenlijk zeggen wou: ik weet nu wél hoe schoon het hier in huis is. Véél schoner dan daar in ieder geval.”
Wáár is de waardering? Dáár is de waardering! Blij om te horen.
“Oh, weet je wat ik ook raar vind?” gilt ze, inmiddels van onder de douche.
“Nee?” brul ik nieuwsgierig terug.
“Dat Sanne om de haverklap ‘ik hou van jou’ tegen haar moeder roept.”
“Da’s toch alleen maar mooi?”
“Nee, da’s helemaal niet mooi! Want die antwoordt dan steevast: ‘Wat mot je nu weer vamme?!?’ Sanne zegt het dus alleen als ze iets wil. Of iets in het huishouden niet wil doen. Ze heeft nul respect of waardering voor haar moeder, terwijl die echt álles in haar eentje moet doen, want haar vader is foetsie.” Ze bedoelt gescheiden.
“Oh, net als hier dus, maar dan omgekeerd?”
“Ha ha. Wij doen best wel wat hoor! En mama af en toe ook wel. En toevallig heb ik toch ook wel respect voor jou, pap. Nou ja, een beetje dan. Soms,” ginnegapt ze, terwijl het water maar blijft stromen. Panta Rhei wordt hier ook onder de douche in praktijk gebracht.
“Pap?”
“Ja, pudding?”
“Ik hou van jou, hoor!”
“Wat mot je nu weer van me?”
“Een nieuwe fles shampoo, graag.”
En zo blijf ook ik eeuwig in beweging.
Constante kwaliteit op de zaterdag!
Dank voor het compliment!
Volhouden met de azijnfles werkt prima ik gebruik niks anders. s,Nachts een doek erin gedrenkt in azijn en weken