Van ons, voor jullie...
Bron: commons.wikimedia.org (PD-US-1923)
‘We’ zouden er zo’n achtenveertig halen
Want in dit land zijn we ontzettend goed
In ongelimiteerde overmoed
Voorlopig echter weinig zegepralen
De wielerkoersen, niks mee te beginnen
Us Epke kreeg als troost slechts een bedankje
En van der Poel dacht: ‘Shit waar lag dat plankje?’
De vraag rijst waar we wél wat kunnen winnen
Als men nou maar eens ‘n medaille gaf
Voor emmeren en klagen achteraf’
Elke week in je mailbox!
Als ik er zelf niet aan mee zou doen, kan ik rustig een paar uur doorbrengen aan een van de tafeltjes. Om er met een koffie eens lekker te kijken naar al die stuntelende mannen en vrouwen met mini-versies van zichzelf.
Mannen zijn mannen. Altijd rationeel en denkend in oorzaak en gevolg. Daar komt geen emotie aan te pas. De mannelijke hersenen zijn als een stroomdiagram.
In september begon het menens te worden. In oktober ging het van kwaad tot erger. Als een vleugellam vliegtuig viel het de vermoeide zon steeds zwaarder zich boven de daken en boomtoppen te verheffen die ze in de zomer nog hautain ver onder zich liet. Mijn eens zonovergoten tuin werd een gevangenis waarin steeds langere schaduwen me steeds verder terugdrongen.
Dat je héél erg boos bent.
Omtzigt neemt vandaag de kuierlatten...
Vrouwenvoetbal? Ik ben om. Nooit had ik gedacht dat ik niét zou wegzappen. Ooit schreef ik een stuk over de reden waarom vrouwen niet moeten voetballen, maar dat trek ik in.
