Fotobron: Pixabay.com
Wanneer ik de deur uitloop, zie ik dat mijn overbuurvrouw, de conversation-starter die hevig lijdt aan een burn-out, een sprintje trekt op een loopband die ze in haar tuin heeft gezet. Een inklapbaar model. Dat weet ik omdat dat op de doos staat waarin die loopband werd geleverd en die nu achteloos in een rozenstruik staat geparkeerd.
‘Beste loopbanden voor thuis’, staat er óók nog op de doos. Daarachter, tussen haakjes: ‘Getest: Top 10 loopbanden van uw fitnessspecialist.’
Fascinerend. Dat zijn toch dingen die je wilt weten op de vroege ochtend. In het voorbijgaan groet ik haar en vraag: “Nieuwe loopband gekocht, buurvrouw?”
“Nee, dit is een duurzame stofzuiger,” hijgt ze gevat.
Wat iets zegt over de volstrekt irrelevante vragen die ik soms stel, maar dit terzijde.
Ze morrelt aan een knopje en de band gaat sneller lopen, haar benen houden het bijna niet bij. Ze zet hem nu op de hoogste stand en lazert bijna op haar gezicht, zo krankzinnig snel gaat het.
“Waarom zo hard?” vraag ik.
Ze heeft kennelijk nog adem over: “Lees Einstein erop na,” hijgt ze nu hevig. “Die zei al: ‘Hoe sneller je beweegt, hoe langzamer de tijd gaat, hoe langer je dus blijft leven’.”
Een opmerking waaruit blijkt dat het genezingsproces m.b.t. haar burn-out kennelijk enige vertraging heeft opgelopen.
Gelukkig hoef ik niet iets Einstein / kwantum-gerelateerd te verzinnen, want haar 15-jarige zoon Henk-Jan komt naar buiten.Hij woont om de veertien dagen een weekend bij zijn moeder. Henk-Jan heeft een fantastisch biologisch verantwoord kapsel. Dat wil zeggen; aan de bovenkant heeft hij zijn haar kort gehouden en aan de zijkanten kaal geschoren. Links staat er een rioolspin op zijn hoofd getatoeëerd. Aan de rechterkant de Here Jezus die met een Kalasjnikov in zijn handen aan een parachute naar beneden zweeft. Prachtige combinatie. Heel eigentijds, zal ik maar zeggen.
“Ik ga naar de dooie,” roept hij naar zijn moeder. Die steekt haar duim op.
“Naar de dooie?” vraag ik verbijsterd. “Kerkhof?”
“Hij bedoelt de dojo,” legt ze uit. “Zo noemen ze de zaal waar hij aan vechtsport doet. Aikido of zoiets. Maar je weet hoe dat gaat met de jeugd. Die slikken halve woorden in of maken er compleet wat anders van. Straattaal heet dat geloof ik. Een bloedhekel heb ik aan dat nonchalante. Nou, wil je nog iet sanders weten?”
‘Iet sanders’! Een pauze tussen de twee woorden. Kennelijk vermoeidheid, hoewel ze vaker zo praat.
Ik wens haar succes met de loopband en doe mijn oortjes in. Daarna luister ik naar een podcast. Iedereen heeft tegenwoordig een podcast. Heb je die niet, dan word je niet meer serieus genomen. Vandaag probeer ik eens een nieuwe podcast. Van ene Harry van de Ballengooijen. Een item over het belang van harken, schoffels, hakselaars en tuinbewatering voor de mensheid in het algemeen en de onderlinge verschillen ertussen in het bijzonder. Interessant.
Ik ben benieuwd. Duurt maar een uurtje…
Neem mij dan ook maar niet serieus want ik heb nog steeds géén potkast.
Hoeveel langer zou je buuf leven als ze zich niet op die loopband afbeult?
Wel een interssant gezichtspunt van de buurvrouw. Opent perspectieven voor notoire hardrijders.
Vraag haar bij gelegenheid ook eens of het sprookje van Roodkapje en de wolf ook niet aan herziening, of misschien wel op de zwarte lijst moet, omdat de wolf in Nederland een beschermd roofdier is. Ben benieuwd naar haar interpretatie.
Waarde Paco, tsja.. een Podcast, enfin ik verwijt de Podcast niet, waarom zou ik, maar dit terzijde.
De loopband, ook zoiets waar ‘ Obsitas’, de club van overgewichtige mensen iets willen laten zien dat op niets zal uitlopen, behalve als de stopknop van de loopband het werk moet doen: stop de band!, riep ooit Mies B. tegen de kandidaat die van alles voorbij zag komen en mocht vertellen wat er voorbij kwam. Nou, mevrouw B. Ik zag… een rugzak, een koffiepot een tentharing, een ?, een paar wandelschoenen, een Michelinkaart en een zaklamp, een vliegenmepper en een potje uierzal, een verbandtrommel klasse B. en een broodtrommel.
Goed gezien en g e w e l d ig wat u hebt waargenomen! Wat denkt u dat uw hoofdprijs is? Nou, mevrouw Mies, mag ik Mies tegen u zeggen? Ja, dat mag. ( schaterlachende familieleden op de tribune en er werd op de handen geklapt en Opa op zijn rug. ‘ Opa..?’. Nou ik den Mies, een vakantie naar Portugal naar de Algarve. Bijna goed..hou u vast, zak niet door de stoel, hier komt uw prijs’ Meneer heeft een voetreis gewonnen naar Lourdes waar het water gedronken kan worden, Maria geroepen om u te helpen te vermageren en van 133,4 kg naar 75 kg af te vallen. Wat vindt u mij dik Mies? Nou, zeg nu zelf… kijk’s in de spiegel naast u..en wat ziet u? Precies, een vetzak, vreetzak maar wel de winnaar van ‘ de lopende band!’ Gefeliciteerd hoor! G e w e l d i g! Hoor het klapvee pardon het publiek klappen maar Opa slaapt geloof ik. U gaat 14 dagen al wandelend naar Lourdes en u slaapt op campings van Route du Naturiste!, dat betekent dat u niet uw vetzucht zal vergeten! G e f e l i ci t e e r d! Mensen, oh mensen dit was alweer de laatste ‘ op de lopende band!’ Wilt u meedoen, schrijf dan naar mij en vergeet niet dat u alleen mee mag doen als u minimaal 3 rondes discus happen overleef!
In die dagen bleef het altijd lang onrustig in de studio te Bussum. De frietkraam op het station deed goede zaken, maar dat terzijde.